മരണമുറി

ജാതി ചോദിക്കാതേയും പറയാതേയും ഒത്തൊരുമയോടിരിക്കുന്ന കൊഴിഞ്ഞ ജീവിതങ്ങള്‍.

പൊങ്ങച്ചങ്ങളേക്കാളും പൊള്ളലുമായി ചില ശരീരങ്ങള്‍.

ചിലരുടെ, ഒരിക്കലും ഉണരാത്ത ഉറക്കത്തിനിടയില്‍ക്കൂടെ
നിശ്ശബ്ദത മാത്രം ഉണര്‍വ്വോടെ സഞ്ചരിച്ചു.


ചില കണ്ണുകള്‍, ഏതോ കാലത്തിലേക്ക്‌ തുറന്നിരുന്നു.

കണ്ടുതീരാത്തവ വിട്ടുപോന്നതിന്റെ നൊമ്പരം അവയില്‍ നിറഞ്ഞുനിന്നിരുന്നു.

ചിലവയാവട്ടെ, കാണാനൊന്നും ഇല്ലെന്ന മട്ടില്‍, കണ്ടത്‌, മതിയായെന്ന മട്ടില്‍ ഇറുകെ അടച്ചിരുന്നു.

ശ്വാസമില്ലാത്തവയ്ക്കിടയില്‍, കാറ്റ്‌ മാത്രം, മുഖം ചുക്കിച്ചുളിച്ച്‌ ശ്വാസം കഴിച്ചിരുന്നു.

ദരിദ്രനേയും, ധനവാനേയും, ഒരേരീതിയില്‍ എത്തിക്കാന്‍, കഴിഞ്ഞതില്‍, മരണം, ആശ്വാസത്തോടെ വിശ്രമിച്ചിരുന്നു.

പരാതിയും, പരിഭവവും, പദവിയുമൊക്കെ, അടുക്കാന്‍ കഴിയാതെ, ആവശ്യമില്ലെന്ന മട്ടില്‍, അകന്ന് നിന്നിരുന്നു.


കണ്ടുമടങ്ങുന്നവരോട്‌, ജഡങ്ങള്‍, "ഇന്നു ഞാന്‍ നാളെ നീ" എന്ന് പറയാതെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

കാവല്‍ക്കാരന്‍, അതിലൊരാളാവാന്‍, ഇനിയെത്ര നാളെന്ന മട്ടില്‍, നിസ്സംഗതയോടെ ഇരുന്നു.

മനസ്സ്‌ മരിച്ചവര്‍, ഇവിടെയൊരു സ്ഥാനം എന്നുകിട്ടും എന്ന് ചിന്തിച്ച്‌, അതിനുമുന്നില്‍ക്കൂടെ കടന്നുപോയിരുന്നു.

ചിലരാവട്ടെ, ഇവിടേയ്ക്കെത്തുന്നതിനുമുമ്പ്‌ ഇനിയെത്ര കാര്യങ്ങള്‍, ഇവിടെ സമയം കളയാന്‍ ഒട്ടും നിവൃത്തിയില്ലെന്ന മട്ടില്‍ കുതിച്ച്‌ പാഞ്ഞിരുന്നു.


മോര്‍ച്ചറി.

മരണമുറി.

മരണത്തെ പേടിക്കാതെ പലരും, ശാന്തമായി ഉറങ്ങുന്ന മുറി.