ഞാനും എന്റെ തടിയും

തടി, അഥവാ വണ്ണക്കൂടുതല്‍, എന്നത് ഒരു അനുഗ്രഹമോ ശാപമോ എന്നൊന്നും അറിയില്ല. എന്തായാലും, പണ്ടൊക്കെ, നാവു വടിക്കാന്‍ ചീന്തുന്ന ഈര്‍ക്കിലിന്റെ പകുതി പോലിരുന്ന ഞാന്‍, തെങ്ങുപോലെ ആയത്, നാട്ടുകാര്‍ക്കും വീട്ടുകാര്‍ക്കും പിടിച്ചില്ലെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. തടിയെന്നത് മഹാമോശംകാര്യമാണെന്ന് പലരും എന്നെ പറച്ചിലൂടെ ബോധിപ്പിച്ചു. വളരെക്കാലങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം കണ്ട മാഷ്, എന്നേയും എന്റെ കസിന്‍സിനേയും കണ്ട ശേഷം, എന്നോട് പറഞ്ഞത്, എന്ത് തടിയാ തടിച്ചത് എന്നാണ്. അപ്പറഞ്ഞ സമയത്ത്, ആ നിന്നയിടം ഒരു റോഡും, അതിലൊരു കുഴിയും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍, ഞാന്‍ ഒരു മുങ്ങുമുങ്ങിയേനെ. അതുകഴിഞ്ഞ് ഒരു കസിന്റെ കല്യാണപ്പാര്‍ട്ടിയില്‍ വച്ച്, വേറൊരു മാഷ്, ഇതെന്താ ഇങ്ങനെ? നീയിനി തടിക്കരുതുട്ടോ എന്ന് പറഞ്ഞു പോയപ്പോള്‍, എനിക്കു തോന്നി കാര്യം സീരിയസ്സാണെന്ന്. അസൂയ, അസൂയ എന്ന് എപ്പോഴും പറയാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ.

പിന്നെ, എന്നും രാവിലെ എണീറ്റു സമാധാനിക്കല്‍ ആയി, ആദ്യ ജോലി. ഖുശ്ബു, ടുന്‍ ടുന്‍, കര്‍ണ്ണം മല്ലേശ്വരി, അദ്നാന്‍ സാമി, എന്നിവരൊക്കെ ആയാല്‍ മതി എന്റെ ആരാധനാപാത്രങ്ങള്‍ എന്നു തീരുമാനിച്ചു. ഐശ്വര്യാറായിക്കും, പ്രീതി സിന്റയ്ക്കും അനീമിയ ആണെന്നും ഞാനങ്ങുറപ്പിച്ചു. ഇനി പറയുന്നവരോട്, എന്റെ ബുദ്ധിയ്ക്ക് തലയില്‍ നില്‍ക്കാന്‍ സ്ഥലമില്ലാഞ്ഞിട്ടാണെന്നും, ഒഴുകിപ്പരക്കുകയാണെന്നും ഒരു കാരണം കണ്ടുപിടിച്ചു. എന്നെ അറിയാത്തവരൊക്കെ വിശ്വസിക്കുമല്ലോ.

പക്ഷെ, തടി കുറയ്ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതാണ് നല്ലതെന്ന് എന്റെ കൂട്ടുകാരികളാണ് ആദ്യം പറഞ്ഞത്. അത്, തടി കൂടുന്നുണ്ടോന്നുള്ള സംശയമാണോ, അതോ ഐസ്ക്രീമും ചോക്ലേറ്റും ഒക്കെ തട്ടിവിടുന്നതിന്റെ കഥ കേള്‍പ്പിച്ചതിലെ അസൂയയാണോയെന്നറിയില്ല. അങ്ങനെ, അവരെന്നെ ഉപദേശിച്ചു. ഒടുവില്‍, അവരുടെ പ്രേരണ അഥവാ ശല്യം കൊണ്ട്, ഒരു പാര്‍ലറുകാരി നടത്തുന്ന ജിമ്മില്‍ ചേര്‍ന്നു. ഞാനും എന്റെ കൂട്ടുകാരിയും, ഉത്സവത്തിനുപോകുന്ന ഉത്സാഹത്തോടെ പോയി. അവിടെ എന്തൊക്കെയാ പരിപാടി എന്നറിയില്ലല്ലോ. കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് വിരുന്നിനു ചെല്ലുന്ന നവദമ്പതികള്‍ക്കു നല്‍കുന്ന പോലെയുള്ള സ്നേഹോഷ്മളമായ സ്വീകരണം കണ്ടപ്പോള്‍, എന്റെ തടിയില്‍ എനിക്ക് അഭിമാനം തോന്നി. അതേ അഭിമാനം എന്റെ കൂട്ടുകാരിക്കും ഉണ്ടെന്ന് കണ്ടപ്പോള്‍ ഇമ്മിണി വല്യ ഒരു അഭിമാനവുമായി ഞങ്ങള്‍ നിന്നു.

വെയിറ്റ് നോക്കുന്ന യന്ത്രം ഞങ്ങളുടെ മുന്നില്‍ വച്ചപ്പോള്‍, ആനയ്ക്കു മുന്നില്‍ വച്ച ബട്ടണ്‍ പോലെയുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയ സേം തോന്നല്‍, എന്റെ കൂട്ടുകാരിയ്ക്കും തോന്നിയെന്നത്, അവളുടെ നോട്ടത്തിലൂടെ എനിക്കു മനസ്സിലായി. പാര്‍ലറുകാരി മുന്നില്‍ ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ സേം പിഞ്ച് കൈമാറിയേനെ. നീയെന്തായാലും കയറിക്കോ, പൈസച്ചെലവ് തന്നെ, ഈ യന്ത്രം കേടായാല്‍ നമുക്കൊന്ന് വാങ്ങിക്കൊടുക്കാമെന്നേ എന്ന മട്ടില്‍ ഞാന്‍ നിന്നു. അവള്‍ കയറി നിന്നു. പാര്‍ലറുകാരി നോക്കി. അതുകഴിഞ്ഞ് എന്റെ ഊഴമായി. ഇതില്‍ എത്രയാ മാക്സിമം എന്നു ചോദിക്കണം എന്നെനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. ചോദിച്ചില്ല. ശ്വാസം കഴിച്ചാല്‍, അതിന്റെ സൂചി വേഗം മുന്നോട്ട് പോയാലോന്ന് കരുതി, ഞാന്‍ ശ്വാസമടക്കിപ്പിടിച്ച്, നിന്നു. അവര്‍, അതു നോക്കി, ഒരു ബുക്കില്‍ എഴുതിയിട്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് സമാധാനം ആയി.

അങ്ങനെ, അവര്‍ ഓരോ യന്ത്രത്തിലും കയറി നില്‍ക്കാന്‍ പഠിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഗാരന്റി പിരീഡ് കഴിഞ്ഞതാണോന്നുള്ള തോന്നല്‍ അടക്കി, അവരുടെ ഉപദേശം സ്വീകരിച്ചു. ഐശ്വര്യാറായിക്കും, പ്രീതി സിന്റയ്ക്കും, അവരോടുള്ള വിദ്വേഷം മറന്ന്, മനസ്സുകൊണ്ട് വെറ്റിലവച്ചു.

നടക്കാനുള്ളതില്‍ കയറി നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍, ഇതുകൊള്ളാമല്ലോന്ന് തോന്നി. ഭയങ്കര നടത്തം. എവിടേം എത്തില്ല. സുഖം. ഇതേ നടത്തം നീട്ടിവലിച്ച്, അമ്പലത്തിലേക്കോ ലൈബ്രറിയിലേക്കോ നടന്നാല്‍, അനുഗ്രഹവും അറിവും കിട്ടും. ഇവിടെ പൈസ കൊടുത്ത് എവിടേം എത്താതെ നടക്കുന്നു. എന്തോ കഥ.
അതുകഴിഞ്ഞ് സ്റ്റെപ്പറില്‍ കയറി. ആദ്യം കയറിയപ്പോള്‍, കര്‍........ എന്നൊരു ഒച്ച കേട്ടു. ഈശ്വരാ ഈ സ്റ്റെപ്പറില്‍ നിന്നു വീണു മരിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ ആളാണോ ഞാന്‍ എന്ന് പേടിച്ചു. അതൊന്നും സാരമില്ല, ചെയ്തോളൂ, ചെയ്തോളൂ എന്ന് അവര്‍. നിങ്ങക്കതൊക്കെപ്പറയാം, എനിക്കിനിയും ജീവിതത്തിന്റെ പടികള്‍ കയറാനുള്ളതാണ്, എനിക്കെന്തെങ്കിലും പറ്റിയാല്‍ ആരു സമാധാനം പറയും എന്ന മട്ടില്‍ ഞാന്‍ അതൊക്കെ ഒന്ന് സൂക്ഷ്മം പരിശോധിച്ചു. പിന്നെ ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങി.

പിന്നെ, അവര്‍, ഭക്ഷണകാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. രാത്രി, ഒരു ചപ്പാത്തിയും, കുറച്ച് വെജിറ്റബിള്‍ സാലഡും എന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍, തമാശ അറിയാത്ത കൂട്ടുകാരി, ഭക്ഷണത്തിനുമുമ്പോ, ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞിട്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചു. ചിരി പിടിച്ചുനിര്‍ത്തുന്നത്, ലോകത്തെ ഏറ്റവും വലിയ എക്സര്‍സൈസ് ആണെന്ന് ഞാനന്ന് മനസ്സിലാക്കി. ആ എക്സര്‍സൈസ് ഇല്ലെങ്കില്‍ തടി കേടാവും എന്നും എനിക്ക് തോന്നി.

അന്നത്തെ ദിവസം എങ്ങനെയോ തടിയൂരി. അങ്ങനെ പോകാന്‍ തുടങ്ങി, ദിവസവും. ഒരു മാസമായി. തടി കുറഞ്ഞെന്ന് ആരും പറയാത്തത്, നമ്മള്‍ അവിടെ പോകുന്നതില്‍ ഉള്ള അസൂയ കൊണ്ടാണെന്ന്, ഞാനും കൂട്ടുകാരിയും പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ, ഒരു മാസം ആയപ്പോള്‍, അവര്‍, വീണ്ടും, വെയിറ്റ് നോക്കുന്ന യന്ത്രം കൊണ്ടുവച്ചു. ഞാന്‍ എല്ലാ മെലിച്ചിലുകാരേയും മനസ്സില്‍ ധ്യാനിച്ച് അതിന്റെ മുകളിലേക്ക്, കയറി. സൂചി, റെക്കോഡ് തകര്‍ക്കാന്‍ പോകുന്ന ഓട്ടക്കാരനെപ്പോലെ ഒരു പോക്ക്. എത്ര മിനുട്ട്, ശ്വാസമടക്കിപ്പിടിച്ച്, നില്‍ക്കാം എന്ന് ഞാന്‍ അവിടെയുള്ള ക്ലോക്കില്‍ നോക്കി നിന്നു. അവര്‍ ബുക്കില്‍ എഴുതിയിടുന്നതുവരെ. രണ്ടരക്കിലോ കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്ന് അവര്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചു. പൈസയും കുറഞ്ഞല്ലോ എന്ന് ഞാനും വിചാരിച്ചു. എന്റെ കൂട്ടുകാരി, ഒരു കിലോയേ കുറഞ്ഞുള്ളൂ. അവള്‍ക്കത് പിടിച്ചില്ല. നാളെ മുതല്‍ നമ്മള്‍ പോകേണ്ടെന്നും, വെറുതെയാണെന്നും അവള്‍ പറഞ്ഞു. ഇത് ആദ്യത്തെ ദിവസം തന്നെ പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍, അക്കാശ് കൊണ്ട്, ഐസ്ക്രീം കഴിക്കാമായിരുന്നു എന്നു ഞാനും കരുതി. പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ അങ്ങോട്ട് പോയില്ല. അഥവാ, അവരെ വഴിയില്‍ എവിടെയെങ്കിലും വച്ച് കണ്ടാലും, ഇന്നലെ ഞങ്ങള്‍ക്ക് തിമിരം വന്നേയുള്ളൂ എന്ന മട്ടില്‍ നടന്നു. ഞങ്ങളുടെ തടി, ചിക്കുന്‍ ഗുനിയ പോലെ, ഗ്രാഫിനു മുകളിലേക്ക് ഒരൊറ്റപ്പോക്കങ്ങു പോയി. അതു തന്നെ.