മിട്ടുവും നീലിയും വിരുതൻ പൂച്ചയും

നീലിപ്പൊന്മ രാവിലെ മുതൽ കാത്തിരിപ്പാണ്. കാത്തിരിക്കുന്നത് ആരെയെന്നറിയുമോ? മിട്ടുമുയലിനെ. രണ്ടാളും കൂട്ടുകാരാണ്. നീലിപ്പൊന്മയുടെ വീട്ടുകാരെല്ലാം മീൻപിടിക്കുന്ന കുളത്തിന്റെ കരയിലാണ് അവർ എന്നും കണ്ടുമുട്ടുക.

ജിംഗ് ജിംഗ് ജിംഗ്... മിട്ടു ചാടിയോടി വന്നെത്തി. നീലിയ്ക്കു സന്തോഷമായി. നീലി പറഞ്ഞു.

“മിട്ടൂ മിട്ടൂ നീ വന്നെത്താൻ,
ഇത്തിരി നേരമെടുത്തല്ലോ.
നിന്നെക്കാണാഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനെൻ,
കൂട്ടില്‍പ്പോകാൻ നോക്കീലോ.”

അപ്പോ മിട്ടു എന്താ പറഞ്ഞതെന്നറിയ്യോ?

“അമ്മ പറഞ്ഞു, എന്തെങ്കിലും തിന്നിട്ടേ കളിക്കാൻ പോകേണ്ടൂ എന്ന്. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ കുറച്ചു വൈകിപ്പോയത്”.

“ഉം...ഇന്ന് എന്റെ അമ്മ വന്നില്ല മീൻപിടിക്കാൻ. അതുകൊണ്ട് എനിക്കു മീൻപിടിക്കുന്ന ജോലിയുണ്ട്. മീൻ പിടിച്ച് വീട്ടിൽ കൊണ്ടുക്കൊടുത്തിട്ട് വന്നിട്ട് കളിക്കാം മിട്ടൂ”.

“ശരി...നീലി മീൻ പിടിക്കൂ. ഞാൻ ഇവിടെ മീനിനു കാവലിരിക്കാം“. മിട്ടു ഓടിപ്പോയി ഒരു ചെറിയ ഇലയും കൊണ്ടുവന്നു.

നീലി കുളത്തിലേക്ക് താണുപറന്ന് ചെറിയ മീനുകളെയൊക്കെ പിടിച്ചുകൊണ്ടുവന്നു. മിട്ടുവിന്റെ മുന്നിൽ വെച്ച ഇലയിൽ ഇട്ടു. മിട്ടു വെറുതേ അതും നോക്കിയിരുന്നു.

അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോൾ ദാ പതുങ്ങിപ്പതുങ്ങി വരുന്നൂ. ആരാ?

കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച. കറമ്പൻ പൂച്ച. ഭീകരൻ. പക്ഷേ മിട്ടുവിനു പൂച്ചയുടെ വേലത്തരങ്ങൾ അറിയില്ല. കുഞ്ഞു കണ്ടു. മിട്ടുവിന്റെ മുന്നിലെ ഇലയിൽ നിറയെ മീൻ. അതുപിടിക്കാൻ നിൽക്കുന്ന നീലിപ്പൊന്മ. മീൻ കണ്ടപ്പോൾ കുഞ്ഞുവിനു സന്തോഷമായി. ഇന്നുച്ചയ്ക്ക് കുശാലായിട്ട് ഭക്ഷണം കഴിക്കാം. പക്ഷെ ഇവരെയെങ്ങനെ പറ്റിയ്ക്കും? എങ്ങനെ മീൻ മുഴുവൻ സ്വന്തമാക്കും? കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച ആലോചിച്ചു. എന്നിട്ട് മിട്ടുവിന്റെ അടുത്തു ചെന്ന് പറഞ്ഞു.

“കുഞ്ഞേ കുഞ്ഞേ മുയലിൻ കുഞ്ഞേ,
വെയിലത്തെന്തിനിരിക്കുന്നൂ?
തണലില്ലാതെ ഇരുന്നീടിൽ,
ദേഹം വാടിപ്പോവില്ലേ?”

അപ്പോ മിട്ടു പറഞ്ഞു. “ഞാൻ ഈ മീനും നോക്കിയിരിക്ക്യാണ്. കുറച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ ഞാനും നീലിയും കൂടെ നീലിയുടെ കൂട്ടിനടുത്തേക്ക് പോകും.”

“ഹും...” കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച ഒന്നു മൂളി. “വെയിലത്തുവെച്ചാൽ ഈ മീനൊക്കെ ഉണങ്ങിപ്പോകും. ഉണങ്ങിയാൽ ഇതു തിന്നാൻ ഒരു സ്വാദുംണ്ടാവില്ല. ഇവിടെ നല്ല വെയിലല്ലേ.”

മിട്ടു മീൻ തിന്നിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ട് അതിന്റെ സ്വാദിനെക്കുറിച്ചൊന്നും അറിയില്ല. കുഞ്ഞു പറഞ്ഞപ്പോൾ അതു ശരിയായിരിക്കുമോന്ന് തോന്നി. എന്നിട്ട് ചോദിച്ചു.

“അതിനിപ്പോ എന്തു ചെയ്യും?”

കിട്ടിപ്പോയ്! കുഞ്ഞു വിചാരിച്ചു. “ഞാൻ കുഞ്ഞുവാണ്. എന്റെ വീട് ഇവിടെ അടുത്താണ്. ഈ മീനൊക്കെ ഞാൻ അവിടെ കൊണ്ടുവയ്ക്കാം. നിങ്ങൾ മീൻപിടിത്തം കഴിഞ്ഞാൽ അങ്ങോട്ടുവന്നാൽ മീനും എടുത്ത് പോകാം.”

ശരിയാണോ? മിട്ടു ആലോചിച്ചു. അതാവും നല്ലത്. നീലിയുടെ വീട്ടിൽ കുറച്ചെങ്കിലും നല്ല, ഉണങ്ങാത്ത മീൻ കൊണ്ടുക്കൊടുക്കാൻ പറ്റും.

“എന്നാൽ ശരി. ഇതൊക്കെക്കൊണ്ടുപോയി നിങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ വയ്ക്കൂ. ഞങ്ങൾ കുറച്ചുകഴിയുമ്പോഴേക്കും വരാം.”

കുഞ്ഞുപ്പൂച്ചയ്ക്ക് സന്തോഷമായി. നീലി വരുന്നതിനുമുമ്പ് മീൻ നിറഞ്ഞ ഇലയും ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച് കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച ഓടിപ്പോയി.

നീലി വന്നപ്പോൾ മീനില്ല. മിട്ടു വെറുതെയിരിക്കുന്നു.

“മിട്ടൂ മിട്ടൂ മീനെവിടേ?
നമുക്കു വീട്ടിൽ പോയീടാം.
വീട്ടിൽ മീനു കൊടുത്തിട്ട്,
വീണ്ടും വന്നു കളിച്ചീടാം.”

മിട്ടു പറഞ്ഞു.
“നീലീ, മീൻ ഉണങ്ങിപ്പോകേണ്ടെന്നു കരുതി ഒരാളുടെ വീട്ടിൽക്കൊണ്ടുവയ്ക്കാൻ പറഞ്ഞു. ഇവിടെ അടുത്താണത്രേ. അവിടെപ്പോയി എടുക്കാം.”

അതാര്! അങ്ങനെയൊരാൾ? നീലിയ്ക്കു സംശയമായി. ആരാണെന്ന് മിട്ടുവിനോടു ചോദിച്ചു.
മിട്ടു പറഞ്ഞു.
“ഒരു കറമ്പൻ പൂച്ചയാണ്. കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച എന്നു പറഞ്ഞു.”

“അയ്യോ!” നീലി ഞെട്ടിപ്പോയി. കുഞ്ഞുപ്പൂച്ചയുടെ ദ്രോഹങ്ങളെക്കുറിച്ച് നീലിയ്ക്ക് അമ്മ പറഞ്ഞുകൊടുത്തിട്ടുണ്ട്.

“കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച നിന്നെപ്പറ്റിച്ചതാ മിട്ടൂ. മീൻ അവൻ തരില്ല.”

മിട്ടുവിനും വിഷമമായി. നീലി കഷ്ടപ്പെട്ട് പിടിച്ചുകൊണ്ടുവന്ന മീനാണ് കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച സൂത്രത്തിൽ തട്ടിയെടുത്തിരിക്കുന്നത്. ഇനിയെന്തുചെയ്യും! അപ്പോഴാണ് നീല്യ്ക്ക് ഒരുകാര്യം ഓർമ്മ വന്നത്. ചക്രൻ പാമ്പ് താമസിക്കുന്ന പൊത്ത് കുളത്തിന്റെ കരയിലാണ്. കുഞ്ഞുപ്പൂച്ചയെ നേരിടാൻ ചക്രൻ പാമ്പിന്റെ സഹായം ചോദിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്. മിട്ടുവിനോടും നീലി അതു പറഞ്ഞു.

അവർ രണ്ടുപേരും പൊത്തിനടുത്തെത്തി. അവർ വിളിച്ചപ്പോൾ ചക്രൻ പുറത്തുവന്നു. ചക്രന് ആ കൂട്ടുകാരെ അറിയാം. അവരോട് ചക്രൻ ചോദിച്ചു.

“എന്താ മിട്ടൂ, എന്താ നീലീ,
വിഷമിച്ചിങ്ങനെ നിൽക്കുന്നേ?
പറയാൻ വല്ലതുമുണ്ടെങ്കിൽ,
മടികൂടാതെ പറഞ്ഞോളൂ.”

അതുകേട്ടതും നീലിയും മിട്ടുവും വേഗം തന്നെ കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച തങ്ങളെ പറ്റിച്ച് മീനും കൊണ്ടുപോയ കാര്യം പറഞ്ഞു.

“ഉം...അവൻ മഹാവിരുതനാണ്. എന്നാലും മീൻ തിരികെക്കിട്ടാനുള്ള വഴി നമുക്കുണ്ടാക്കാം.” അങ്ങനെ ചക്രൻ ആലോചിച്ച് ഒരു വഴി പറഞ്ഞുകൊടുത്തു.
മിട്ടു വേഗം പോയി, കുഞ്ഞുപ്പൂച്ചയുടെ വീടിനുമുന്നിൽ നിന്നു. എന്നിട്ടു ഉറക്കെ വിളിച്ചു.

“കുഞ്ഞുപ്പൂച്ചേ, കറമ്പൻ പൂച്ചേ,
പുറത്തിറങ്ങി വന്നാലും.
മീനുകളിനിയും തന്നീടാം,
വീടിന്നുള്ളിൽ വെച്ചോളൂ.”

ഹയ്യടാ! ഇനിയും മീൻ. കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച ആർത്തിയോടെ പുറത്തുവന്നു. കുളിച്ചിട്ട് തിന്നാമെന്നു കരുതിയതുകൊണ്ട് ആദ്യം കൊണ്ടുവെച്ചതൊക്കെ വീടിനുള്ളിൽ ഉണ്ട്. ഇനിയും കിട്ടിയാൽ കുശാലായി. വെറുതെ കിട്ടുന്നതല്ലേ. പോയിക്കൊണ്ടുവരാം.

കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച വേഗം പുറത്തുവന്നു.

“എവിടെ മീനെവിടെ?”

“കുറേയുണ്ട്. എനിക്കെടുക്കാൻ കഴിയില്ല. കുളത്തിന്റെ കരയിൽത്തന്നെയുണ്ട്. കറമ്പൻ ചേട്ടൻ വന്നിട്ട് എടുത്താൽ മതി.”

“ശരി, ശരി... നടന്നോ.” കുഞ്ഞുപ്പൂച്ച വേഗത്തിൽ നടന്നു.

കുളത്തിന്റെ കരയിൽ എത്തിയിട്ട് മിട്ടുവിനോടു ചോദിച്ചു,

“എവിടെ? മീനൊക്കെ എവിടെ?”

“ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നല്ലോ.” മിട്ടു തിരയുന്നതുപോലെ ഭാവിച്ചു. കുഞ്ഞുപ്പൂച്ചയും ചുറ്റും നോക്കിത്തിരഞ്ഞു. ആ തക്കത്തിന് ചക്രൻപാമ്പ് വന്ന് കുഞ്ഞുപ്പൂച്ചയെ പിടിച്ചുവെച്ചു.

മിട്ടുവും നീലിയും വേഗം പോയി കുഞ്ഞുവിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് മീൻ എടുത്തുകൊണ്ടുവന്നു. ചക്രൻപാമ്പിനു നന്ദി പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് നീലിയുടെ കൂട്ടിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. അവർ പോയി കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ കുഞ്ഞുപ്പൂച്ചയെ ചക്രൻ വിട്ടയച്ചു. ഇനി ആരേയും പറ്റിയ്ക്കരുതെന്ന ഉപദേശവും കൊടുത്തു.

മിട്ടുവും നീലിയും, കൂട്ടിൽ, നീലിയുടെ അമ്മയ്ക്ക് മീൻ കൊണ്ടുക്കൊടുത്തിട്ട് തിരികെ വന്ന് സന്തോഷത്തോടെ കളിച്ചുല്ലസിച്ചു.