മധുശാല

വെളിച്ചവും വെള്ളവും ഒരേ നിറത്തില്‍ ഒഴുകിനടന്നു.

ഇരുണ്ട നിറത്തില്‍, ലോകം പതിയെ പോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു.

വിറയ്ക്കുന്ന വാക്കുകളും വേച്ചുപോവുന്ന കാലുകളും, വഴിയറിയാതെ വിലപിച്ചു.

ശൂന്യമാവുമ്പോള്‍ നിറയുന്ന ഗ്ലാസ്സുകളും, നിറഞ്ഞിരുന്ന് ശൂന്യമാവുന്ന പണസ്സഞ്ചികളും, എല്ലാത്തിലും പങ്കുകൊള്ളുന്നപോലെ നിന്നു.

കുനിഞ്ഞുപോകുന്ന തലകള്‍ക്ക്‌ മുന്നില്‍, തലപ്പാവിട്ട കാവല്‍ക്കാരന്‍ പിന്നേയും തല കുനിച്ചു.

എല്ലാം മറക്കാന്‍ കുടിക്കുന്നെന്ന വാചകം കേട്ട്‌, മദ്യം മറയില്ലാതെ ചിരിച്ചുതുളുമ്പി.

മൊഴിയുന്ന കണ്ണുകള്‍ കാത്ത്‌ നില്‍ക്കുന്നുണ്ടെന്ന ഓര്‍മ്മയില്ലാതെ,

മിഴിയാത്ത കണ്ണുകള്‍ കനം വച്ച്‌ നിന്നു.

മരണം ഓരോ തുള്ളിയിലും അലിഞ്ഞ്‌ ചേര്‍ന്ന്, മനുഷ്യനെ അറിയിക്കാതെ, അവനില്‍ ആധിപത്യം സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

സ്വന്തം വിശപ്പിന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍, വിളമ്പുകാരന്‍ വിഷചഷകം നിറച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

നിറഞ്ഞ പണപ്പെട്ടി, സന്തോഷമാണോ ദുഃഖമാണോ വേണ്ടതെന്ന് തീരുമാനിക്കാനാവാതെ, വെറുതേ കാഴ്ച കണ്ട്‌ നിന്നു.

മദ്യം, ദൈവത്തിന്റെ വാടകക്കൊലയാളി.