ഭ്രാന്തി

പകല്‍ പോലെ,

സൂര്യനൊളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും നിറയുമ്പോള്‍-
‍മങ്ങിത്തിളങ്ങുന്ന ഭൂമിതന്‍ സൌന്ദര്യം പോലവേ

താരകമെന്നുമൊളിച്ചുകളിക്കുമാ
രാവിന്‍ നിഗൂഡമാം ഭാവം പോലെ

ആലിപ്പഴത്തിന്‍ തണുപ്പുമായാര്‍ത്തലച്ചെത്തി-
യൊടുവിലൊന്നുമില്ലാതെയായ്‌ തീരുന്ന മഴ പോലെ

ഉച്ചത്തിലോതിയും, പിന്നെയസ്പഷ്ടമായ്‌ മൊഴിഞ്ഞും,
തെളിച്ചുപറഞ്ഞും, പിന്നെയൊളിപ്പിച്ചും,

താന്‍ പോലുമറിയാന്‍ ശ്രമിക്കാ മനസ്സിനെ,
താനറിയാത്തൊരു ലോകര്‍ക്കു ‍ മുന്നില്‍,
ജല്‍പ്പനത്താല്‍ മലര്‍ക്കെ തുറന്നുകാട്ടീടുന്നു.

ആ മനസ്സു, തിളങ്ങുന്നു, മങ്ങുന്നു,
നിറഞ്ഞുപെയ്തൊടുവില്‍, നിഗൂഡതയിലേക്കോടി മറയുന്നു.

ഭ്രാന്തിയവളെന്നോതുന്നു ലോകം,
ഭ്രാന്തില്ലാത്തവരായ്‌ എന്നും നടിക്കുന്നു.

ദൈവമോതുന്നു, ഭ്രാന്തിയവള്‍, പക്ഷെ,
സത്യമസത്യം മടിയ്ക്കാതെയോതുന്നു.

ഭ്രാന്തില്ലാത്തവര്‍ നിങ്ങള്‍,
ഒന്നുമറിയാന്‍, ശ്രമിക്കാതെയോടുന്നു.

ലോകത്തെ നോക്കിയവള്‍, പുലമ്പുന്നു, പിന്നെച്ചിരിക്കുന്നു,
ഒടുവില്‍ക്കരഞ്ഞു തളര്‍ന്നു പിന്‍‌വാങ്ങുന്നു.

അവള്‍ മൊഴിയുന്നതൊക്കെ സത്യമാവാം,
ഒന്നുമറിയാത്ത ലോകത്തെ നോക്കി,
പരിഹാസത്താല്‍ ചിരിക്കുന്നതാവാം,
സഹജീവികള്‍ക്കു വേണ്ടിയെന്നും,
കരഞ്ഞു തപിച്ചു വിടവാങ്ങുന്നതാവാം.

അവള്‍, ഭ്രാന്തി!
വിട്ടുപോകുന്നു നമുക്കായെന്നുമൊരു സത്യം.
താളമുണ്ടെങ്കിലേ പിഴയ്ക്കൂ,
ചത്ത മനസ്സ്‌ പിടയ്ക്കുകില്ല!