അമാവാസി

പൊട്ടിത്തീരാറായ ചില്ലകൾ,
അമാവാസി കാത്തുനില്‍പ്പുണ്ട്.
നിലനില്പിന്റെ ഒടുക്കമറിയാതെ,
വിറങ്ങലിച്ചുനില്‍പ്പുണ്ട്.
മന്ദാരപ്പൂക്കളെ ദൈവം സൃഷ്ടിച്ചത്
കൂരിരുട്ടിലേക്ക് വിരിയാനാവും.
വെണ്മയുടെ ചിരി തൂകി
ഇരുട്ടിനെ നാണിപ്പിക്കാനാവും.
വിരിഞ്ഞേനെ, മനസ്സിലൊരു മന്ദാരം
വേരും തലയും ഒരിടത്തായിരുന്നെങ്കിൽ!
എന്നിട്ടും ചില്ലകൾക്ക് തോന്നുന്നുണ്ട്,
വേരിൽനിന്നും വിട്ടുപോവില്ലെന്ന്.
സ്നേഹത്തിന്റെ നിറപ്പകിട്ട്
ഒറ്റക്കാഴ്ചയിൽ കാണില്ലെന്ന്!



അമാവാസി അഥവാ കറുത്തവാവ് വരുമ്പോൾ അസുഖവും മരണവും ഒക്കെയുണ്ടാവാറുണ്ടെന്ന് പറയാറുണ്ട്. പൊട്ടിത്തീരാറായ ചില്ലകൾ എന്നുവെച്ചാൽ, പൊട്ടിപ്പൊട്ടിത്തീർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കൊമ്പുകൾ/ ജീവിതങ്ങൾ, അമാവാസിയും കാത്തുനില്‍പ്പാണ്. അതൊന്നു കഴിഞ്ഞേ നിലനില്‍പ്പിനെക്കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും അറിയാൻ പറ്റൂ. ഒന്നുകിൽ ഒടുങ്ങും, ഒന്നുമറിയാതെ. അല്ലെങ്കിൽ ഇരിക്കും വീണ്ടും. മന്ദാരപ്പൂക്കൾ, അഥവാ വെളുത്ത മന്ദാരപ്പൂക്കൾ (വെണ്മയുടെ ചിരി എന്നുപറഞ്ഞത് അതുകൊണ്ടാണ്), അതായത് സ്നേഹത്തിന്റെ, സാന്ത്വനത്തിന്റെ സന്ദേശങ്ങൾ വിരിയേണ്ടത് ഇത്തരം അമാവാസികളിലേക്കാണ്/ഇരുട്ടിലേക്കാണ്. തീരാറായ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഒരു നനുത്ത സ്പർശവുമായി. അപ്പോ മരണം ഒന്ന് നാണിക്കും. വേരും തലയും എന്നുദ്ദേശിച്ചത്, ചിന്തയും, സഫലതയും, ഒരുമിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്നാണ്. വേരും തലയും പോലെ ചിന്തയും, സഫലതയും, അല്ലെങ്കിൽ മോഹവും സാഫല്യവും മിക്കവാറും രണ്ടറ്റങ്ങളിൽ കിടന്നേക്കും. ചിന്തിക്കുന്നതും അതിന്റെ ഫലവും ഒന്നായിരുന്നെങ്കിൽ മനസ്സിലൊരു വെണ്മ, പുഞ്ചിരി, നിലാവ്, സന്തോഷം ഒക്കെ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു. ചിന്തിക്കുന്നത് നടന്നേക്കില്ലെന്ന തോന്നൽ ഉണ്ടാവുമ്പോഴും, വിട്ടുപോകുമെന്നറിയുമ്പോഴും, ചില്ലകൾക്ക് വേരിനോടൊട്ടിപ്പിടിക്കാൻ മോഹമുണ്ട്. സ്നേഹത്തിന്റെ ആ ഒരിതുണ്ടല്ലോ, അത് പെട്ടെന്ന് കണ്ടെന്നുവരില്ല. ചിലപ്പോൾ വേരും പ്രാർഥിക്കുന്നത്, ചില്ലകൾ വിട്ടുപോകല്ലേന്നാവും. എന്നിട്ടും നിസ്സംഗതയോടെ, നിസ്സഹായതയോടെ, അടങ്ങാത്ത സ്നേഹവുമായി നോക്കിനിൽക്കുന്നു. ആ സ്നേഹത്തിന്റെ നിറം കാണാൻ ചില്ലകൾ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്.

ഇതൊക്കെയാണ് മുകളിലെ വരികൾ എഴുതുമ്പോൾ, ഞാൻ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചിരുന്ന അർത്ഥം. കുറഞ്ഞുപോയോ കൂടിപ്പോയോന്ന് അറിയില്ല.