ലൈഫ് ഈസ് ഡ്യൂട്ടിഫുള്‍

“അപ്പോ, അമ്മയെ അപ്രത്യക്ഷമാക്കിയാല്‍ നന്നായിരിക്കും അല്ലേ?” പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരി വല്യ വാവയുടെ ചോദ്യത്തിനു ശേഷം അവളും അച്ഛനും ആര്‍ത്ത് ചിരിക്കുന്നത് കേട്ടു. മാജിക് ഷോ, ടി. വി. യില്‍ കണ്ട് ആസ്വദിക്കുകയാണ് അച്ഛനും മക്കളും. കുറച്ച് മാജിക്ക് അറിയാമായിരുന്നെങ്കില്‍, പച്ചക്കറിയൊക്കെ, വലിയ അദ്ധ്വാനമില്ലാതെ, നല്ല വിഭവങ്ങളാക്കി മാറ്റാമായിരുന്നു.

“അമ്മ അപ്രത്യക്ഷമായാല്‍ ചോറ് ആരു വയ്ക്കും?” ഏഴ് വയസ്സുകാരി കുഞ്ഞുവാവ. അപ്രത്യക്ഷം എന്ന് മര്യാദയ്ക്ക് പറയാന്‍ വയ്യാത്ത അവളുടെ ഒരു ചോദ്യം. ചോറു വയ്ക്കാനെങ്കിലും അമ്മ വേണമല്ലോ ഭാഗ്യം.

“ചോറ് വെക്കുന്നത് കുക്കറല്ലേ? അമ്മയല്ലല്ലോ?”

അതെയതെ. എടുകുടുക്കേ ചോറും കറിയും എന്ന് പറയുകയേ വേണ്ടൂ.

ബീന്‍സ് വലിയ വലിയ കഷണങ്ങളാക്കി മുറിച്ചു. ചെറുതായി അരിയണമെന്ന്, പണ്ട് വേറൊരു ജോലിയുമില്ലാത്തവര്‍, സമയം പോക്കാന്‍ വേണ്ടി കണ്ടുപിടിച്ചതാവും. മാറ്റം ആവശ്യമല്ലേ?

ഉച്ചയ്ക്ക് വെച്ച കൂര്‍ക്ക മുഴുവന്‍, ഒന്നെനിക്ക്, ഒന്ന് നിനക്ക് എന്നും പറഞ്ഞ് തീര്‍ത്തു.

അടുക്കളയില്‍ ഒതുങ്ങേണ്ടതല്ല സ്ത്രീയുടെ ജീവിതം എന്ന് പ്രസംഗിച്ച, വനിതാസമാജം പ്രസിഡന്റിനെ ഓര്‍ത്തു. മീറ്റിങ്ങ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, മിണ്ടാന്‍ പോലും സമയമില്ലാതെ വീട്ടിലേക്കോടിയതായിരുന്നു അവര്‍. ചെന്നിട്ടുവേണമത്രേ വേലക്കാരിയെ വീട്ടില്‍ കൊണ്ടുവിടാന്‍. വേലക്കാരിയെന്നൊരു സ്ത്രീയെ അടുക്കളയ്ക്കുള്ളില്‍ തളച്ചിട്ടിരുന്നില്ലെങ്കില്‍, അവരുടെ അത്താഴം മുടങ്ങിയേനെ. എന്നിട്ടാണ് പ്രസംഗം.


“അമ്മയും ഇങ്ങനെ ഉറങ്ങിയിരുന്നെങ്കില്‍ രസമായേനെ.” എങ്ങനെയെന്ന് എത്തിവലിഞ്ഞ് നോക്കാതിരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. ഏതോ പരിപാടിയില്‍, നായിക പട്ടിലും പൊന്നിലും പുതഞ്ഞ് ഉറങ്ങുന്നുണ്ട്. അതെ. ഇനി ജോലിയൊക്കെ തീര്‍ത്ത് അണിഞ്ഞൊരുങ്ങാം, ഞാന്‍.

അവരുടെ ബഹളം കഴിയുമ്പോഴേക്കും, അടുക്കളയിലെ മല്ലിടലും കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

മഴ നോക്കി അല്പസമയം ഇരുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍, ഇതിലും മുമ്പ് തീര്‍ന്നേനെ ജോലിയൊക്കെ. മഴയൊക്കെ ആസ്വദിക്കാനുള്ള കാലം കഴിഞ്ഞോ എന്തോ. ഇടിയും മിന്നലും ഇല്ലാതെ ജീവിതം അങ്ങനെ പെയ്തുപോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നാല്‍ത്തന്നെ നല്ലത്.

“അയ്യോ ബീന്‍സ് ഇത്രേം നീളത്തിലോ?” വല്യവാവ.

“എന്റെ കളര്‍പ്പെന്‍സിലും ഇത്രയായി.” കുഞ്ഞുവാവ.

അച്ഛന്‍ ഒന്നും അഭിപ്രായം പറഞ്ഞുകേട്ടില്ല. ബീന്‍സ് അരിയാന്‍ ആര്‍ക്കും ആവും എന്ന് കേള്‍ക്കേണ്ട എന്ന് കരുതിയാവും.

“കഴിക്കുന്നില്ലേ?”

“ഇല്ല. കുളിച്ചിട്ടേ കഴിക്കുന്നുള്ളൂ.”

“അച്ഛാ, വീട്ടിലെ ആണുങ്ങളും, കുട്ടികളും ആദ്യം ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത് എന്തിനാ?”

“അതൊക്കെ സ്ത്രീകളുടെ ഓരോ പരീക്ഷണം അല്ലേ മക്കളേ?”

ഇന്നത്തെ ദിവസം മുഴുവന്‍, ഒരുങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു, അച്ഛനും മക്കളും. അമ്മയെ കളിയാക്കാന്‍. സഹായം ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല.

ആരോ ജീവിതത്തിന്റെ അളവ് നിശ്ചയിച്ച് വെച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുപോലെ പാകം ചെയ്ത് വന്നാലേ ശരിയാവൂ. ഒന്ന് തെറ്റിപ്പോയാല്‍, എരുവും മധുരവും, വേണ്ടപോലെ വന്നില്ലെങ്കില്‍ സ്വാദ് പോകും.


കുളി കഴിഞ്ഞ് ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോള്‍, ബെഡ് റൂമില്‍ നിന്ന് കേട്ടു.

“നാളെ ഒരു വിശേഷമുണ്ട്.”

“എന്താ?”

എന്താ? ഓര്‍ത്തുനോക്കി. ഓ... വിവാഹവാര്‍ഷികം.

“നാളെയാണ് അച്ഛന്റേയും അമ്മയുടേയും വിവാഹവാര്‍ഷികം.”

“ഹായ്. നമുക്ക് ആഘോഷിക്കണം.”

“നാളെ രാവിലെത്തന്നെ എവിടെയെങ്കിലും പോകാം.”

ഞങ്ങളോടുള്ള സ്നേഹം ഇങ്ങനെയാണെങ്കില്‍, ദുഃഖമാചരിക്കുന്നതാവും നല്ലതെന്ന് ബീന്‍സിന്റെ ഒരു കഷണം ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ഒരു ദിവസം സ്വാതന്ത്ര്യം നിന്റെ പിടിയില്‍ നിന്നെന്ന്, അടുക്കളയും.

ജോലിയൊക്കെ തീര്‍ത്ത് ചെല്ലുമ്പോഴേക്കും, കുട്ടികള്‍ രണ്ടും ഉറങ്ങിയിരുന്നു. മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. അച്ഛനും ഉറങ്ങിക്കാണും. ഇന്നു മുഴുവന്‍, അമ്മയെ പരിഹസിച്ച് സമയം തീര്‍ത്തതല്ലേ. ക്ലോക്കിലേക്ക് നോക്കാന്‍ തോന്നാതെ കിടക്കുമ്പോള്‍ കേട്ടു.

“ഐ ലവ് യൂ ഡാ.”

“പോഡാ.” എന്ന് തിരിച്ചുപറയാന്‍ തോന്നിയപ്പോഴാണ് ദേഷ്യമൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നെന്ന് മനസ്സിലായത്.


അല്ലെങ്കിലും ലൈഫ് ഈസ് ബ്യൂട്ടിഫുള്‍ എന്നുപറയാന്‍ പറ്റുന്നത്, എല്ലാ വിഷമങ്ങള്‍ക്കും തിരക്കുകള്‍ക്കും ഇടയില്‍ സന്തോഷത്തിനും അല്പം ഇടമുണ്ടാവുമ്പോഴാണല്ലോ. ജീവിതം, സദ്യയാണ്. എല്ലാ വിഭവങ്ങളും വേണം. കയ്പ്പില്ലെങ്കില്‍, മധുരത്തിന്റെ മധുരം തിരിച്ചറിയുന്നതെങ്ങനെ? മധുരമില്ലെങ്കില്‍, കയ്പ്പിനെ പഴി ചാരി, ജീവിതം മുഴുവന്‍ കഴിച്ചേനെ.