കുഞ്ഞുകോഴികള്‍

കൊക്കരക്കോ...പൂവന്‍കോഴി ഒന്ന് നീട്ടിക്കൂവി എങ്ങോട്ടോ സ്ഥലം വിട്ടു. പിടക്കോഴിയാവട്ടെ, കുഞ്ഞുങ്ങളെ ചിറകിനടിയില്‍ ഒളിപ്പിച്ച്‌, ചിക്കിച്ചികയാന്‍ പോവാന്‍ നേരമായല്ലോന്ന് വേവലാതിപ്പെട്ടു. ആകാശത്തില്‍ പറന്നുനടക്കുന്ന പക്ഷികളെക്കണ്ട്‌ കുഞ്ഞുകോഴികള്‍ പറഞ്ഞു.

"അമ്മേ, ഞങ്ങള്‍ക്കും പറക്കണം."

അരുതെന്ന് പറയാതെ, തടയാന്‍ കഴിയുന്ന ഉത്തരം തേടി അമ്മമനസ്സ്‌.

"വലുതായാല്‍ പറന്നുനടക്കാം."

"വലുതായാല്‍ ഞങ്ങളും പറക്കും അല്ലേ?"

"അതെ, കുഞ്ഞുങ്ങളേ." കുഞ്ഞുമനസ്സിലേക്ക്‌ പ്രതീക്ഷ കൊടുത്തുകൊണ്ട്‌ അമ്മക്കോഴി പറഞ്ഞു.

എന്നും ഒരേ ചോദ്യം. ഒരേ ഉത്തരം. കഴുകന്റെ കണ്ണില്‍ നിന്ന് മറച്ച്‌, പരിഭ്രമം പുറത്തുകാട്ടാതെ എന്നും അമ്മക്കോഴി, കുഞ്ഞുങ്ങളെ ചുറ്റുമുള്ള ലോകം കാണിച്ചു. വലുതായാല്‍ പറന്നുനടക്കാം എന്ന സ്വപ്നത്തിലേറി കുഞ്ഞുകോഴികള്‍ നിന്നു. കഴുകന്‍ ഇതെല്ലാം കണ്ടും കേട്ടും തക്കം നോക്കി നിന്നു.

ഒരുനാള്‍, കാലില്‍ കുരുക്കിയെടുത്ത്‌ പറന്ന്, ആകാശത്തുനിന്ന് ഗര്‍വ്വോടെ പറഞ്ഞു. "ഇതാ, രണ്ടെണ്ണം വലുതായി, പറക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ബാക്കിയും വേഗം പറക്കാന്‍ തുടങ്ങും."

അമ്മക്കോഴി പറഞ്ഞു.

"കഴുകാ, തെറ്റിപ്പോയി. നിന്റെ കാലില്‍ കുരുങ്ങിപ്പറക്കുന്നത്‌ മനുഷ്യര്‍ ഉണ്ടാക്കിയ, ജീവനില്ലാത്ത, പഞ്ഞിപ്പാവക്കുഞ്ഞുങ്ങളാണ്‌. എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍, അതാ, കൂട്ടില്‍."

ഇളിഭ്യനായ കഴുകന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ ശരിയാണ്‌. കുഞ്ഞുകോഴികളൊക്കെ കൂട്ടിന്റെ അഴിയ്ക്ക്‌ പുറകില്‍ ആഹ്ലാദത്തോടെ നില്‍ക്കുന്നു. പാവകളെ താഴോട്ടിട്ട്‌ കഴുകന്‍ എങ്ങോട്ടോ പറന്നുപോയി. അമ്മക്കോഴി കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തി.

കുഞ്ഞുകോഴികള്‍ പറഞ്ഞു."വലുതായാലും ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഇവിടെ ചിക്കിച്ചികഞ്ഞാല്‍ മതിയമ്മേ. പറന്നുനടക്കേണ്ട. പറക്കാന്‍ കഴിയുന്നതൊക്കെ പറന്നോട്ടെ."

കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ പറയുന്നത്കേട്ട്, അമ്മക്കോഴിയ്ക്ക്‌ സന്തോഷമായി. കുഞ്ഞുങ്ങളെ വിട്ട്‌ ചിക്കിച്ചികയാന്‍ പോയി.