ജീവിതം ചപ്പാത്തിയാണ്

ജീവിതം.
സ്നേഹത്തിന്റെ ഉപ്പും വെള്ളവും ചേര്‍ത്ത്,
കുഴച്ചുരുട്ടി വെച്ചിരിക്കുന്നു.
അല്‍പ്പമിരുന്ന് കാലമായാല്‍,
അറിവിന്റെ മേഖലയിലേക്ക് പരന്ന് പരന്ന് നടക്കാം.
ഭാരം അമരുമ്പോള്‍,
അല്പം പ്രയാസം തോന്നിയേക്കും.
പക്ഷെ, മതിയെന്ന് തോന്നരുത്.
പരന്ന് കഴിയുമ്പോള്‍, പതുക്കെ അടര്‍ന്ന് വരാം.
സ്വന്തമായിരുന്ന് ആലോചിക്കാം.
അടര്‍ന്നുപോരുമ്പോള്‍ പൂര്‍ണ്ണമായും വരണം.
ഒന്നും ഉപേക്ഷിക്കരുത്.
അംഗഭംഗം വരുത്തുമത്.
കഴിവിനു നേരെ ചോദ്യമാകും.
പിന്നെ, ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യക്കല്ലിലേക്ക് ചാടാം.
ശുഭാപ്തിവിശ്വാസത്തിന്റെ എണ്ണയൊഴിക്കാം,
പ്രണയത്തിന്റെ നെയ് പുരട്ടാം,
സുഖം, ദുഃഖം, നിരാശ, പ്രതീക്ഷ, ലാഭം, നഷ്ടം,
എന്നിങ്ങനെ തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും പാകം വരുത്താം.
സൌഹൃദത്തിന്റെ, ചൂടുപോകാത്ത പാത്രത്തില്‍,
ഒത്തൊരുമയോടെ കഴിയാം.
ഒടുവില്‍ മോക്ഷത്തിനായി കാത്തിരിക്കാം.
മരണം വന്ന് തിന്നുന്നതുവരെ!