ചിന്നു!

സൂത്രധാരന്‍ പ്രവേശിച്ചു.

ഒടുവില്‍ ഒരു നാടകം തുടങ്ങുകയായി.

ചിന്നു ഉറക്കം തൂങ്ങുന്ന കണ്ണുകളോടെ വേദിയിലേക്ക്‌ നോക്കിയിരുന്നു. ഈ ഭൂമിയിലെ നിഷ്കളങ്കത മുഴുവന്‍ ആ കുഞ്ഞുമുഖത്ത്‌ വെളിച്ചം വിതറി നിന്നു.

സൂത്രധാരന്‍ പറഞ്ഞുവന്നതിന്റെ തുടര്‍ച്ചയെന്നോണം പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
"വേഷം കണ്ടു രസിപ്പതിന്നു ചിലരുണ്ടാകും,
തഥാരംഗഭൂഘോഷം കൊണ്ടു വിശേഷമായ്‌ തലകുലുക്കീടാനും ചിലര്‍ ".

ചിന്നു അമ്മയെ ഒന്ന് നോക്കി. അച്ഛന്റെ തട്ടുകടയുടെ ഒരു വശത്തിരുന്ന് പാത്രങ്ങള്‍ കഴുകിക്കൊടുക്കുകയാണ്. അച്ഛന്‍ ചായ കൊടുക്കുന്ന തിരക്കിലാണ്. ആ ഉത്സവപ്പറമ്പില്‍ ദൂരെ ഒരു വശത്ത്‌ പെട്രോമാക്സിന്റെ വെളിച്ചത്തില്‍ , കടയുടെ കുറച്ച്‌ മുന്നിലായി അമ്മ ഇട്ടുകൊടുത്ത കീറപ്പായയില്‍ ഇരുന്ന് പായയുടെ ഓരോ ഭാഗങ്ങള്‍ നുള്ളിപ്പൊളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് നാടകം തുടങ്ങിയത്‌. "ഉറങ്ങിയോ" എന്ന് അമ്മ പണിത്തിരക്കില്‍ ഇടയ്ക്കിടെ ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

ചിന്നു വേദിയിലേക്ക്‌ നോക്കി. കളര്‍ വസ്ത്രങ്ങളില്‍ പലരും വന്നും പോയീം കൊണ്ടിരുന്നു. അവര്‍ പറയുന്നതൊന്നും സ്വന്തം വാക്കുകളല്ലെന്നും, ചരടുവലിക്കുന്നതിന് അനുസരിച്ചാടുന്ന പാവകളാണെന്നും, ആരോ എഴുതിവെച്ച വാക്കുകള്‍ യാന്ത്രികമായി ഉരുവിടുന്നതാണെന്നും ചിന്നുവിന്റെ ലോകം ഉള്‍ക്കൊള്ളില്ലല്ലോയെന്നോര്‍ത്ത്‌ ദൈവം മുകളില്‍ പുഞ്ചിരി തൂകി ഇരുന്നു.

ചിന്നുവിനു മടുത്തു തുടങ്ങി. കൂട്ടുകാരൊക്കെ വേദിയ്ക്കടുത്താണ്. അങ്ങോട്ട്‌ വിടില്ല അമ്മ. ഇവിടേയ്ക്ക്‌ അവര്‍ വരികയും ഇല്ല. ചിന്നു സ്വപ്നം കാണാന്‍ തുടങ്ങി. അച്ഛനും അമ്മയും വേദിയിലെ ആള്‍ക്കാര്‍ അണിഞ്ഞിരിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള നല്ല വസ്ത്രങ്ങള്‍ അണിഞ്ഞ്‌ വേദിക്കു മുന്നിലിരിക്കുന്നതും താന്‍ അവരുടെ മടിയിലിരുന്ന് നാടകം കാണുന്നതും, അച്ഛന്‍ ഒരു രാജാവും അമ്മ രാജ്ഞിയും താന്‍ ഒരു രാജകുമാരിയും ആവുന്നതും കനവില്‍ അവള്‍ അറിഞ്ഞു. കുലുങ്ങിക്കുലുങ്ങിച്ചിരിച്ചു. കുഞ്ഞുമനസ്സ്‌ സന്തോഷം കൊണ്ട്‌ നിറഞ്ഞു നിന്നു.

അമ്മ ഒരു വിധം ജോലി തീര്‍ന്നപ്പോള്‍ ചിന്നുവിനെ നോക്കി. ചിന്നു വേദിയ്ക്ക്‌ പുറം തിരിഞ്ഞ്‌ അച്ഛന്റെ കടയുടെ നേര്‍ക്ക്‌ മുഖം നോക്കി ഉറക്കത്തിലായിരുന്നു. തട്ടുകടയില്‍ വെച്ച റേഡിയോയില്‍ നിന്ന് ആകാശവാണിയിലെ ഇഷ്ടഗാന പരിപാടിയില്‍ അവസാനത്തെ ഗാനത്തിന്റെ അവസാനവരികള്‍ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. " നിദ്രയില്‍ നീ കണ്ട സ്വപ്നമെന്തേ, എന്റെ ഇത്തിരിപ്പൂവേ കുരുന്നുപൂവേ .. നിന്‍ കവിളെന്തേ തുടുത്തു പോയീ, നിന്‍ കവിളെന്തേ തുടുത്തുപോയീ....ഒരു കുങ്കുമച്ചെപ്പു തുറന്നപോലെ...”. അമ്മ ചിന്നുവിനെ വാത്സല്യത്തോടെ നോക്കിയപ്പോള്‍ ആ മുഖത്തെ നിഷ്കളങ്കത മുഴുവന്‍ ചുണ്ടത്തൊരു പാല്‍പുഞ്ചിരിയായി ഉദിച്ചു നിന്നിരുന്നു. ചിന്നു അപ്പോഴും രാജകുമാരിയുടെ രൂപത്തിലായിരുന്നു. അമ്മ ചിന്നുവിനെ വാരിയെടുത്തപ്പോള്‍ അവളൊന്ന് പ്രതിഷേധിച്ചു. രാജകുമാരിയുടെ വേഷം അഴിച്ചുവെക്കാന്‍ അവള്‍ക്ക്‌ മനസ്സില്ലായിരുന്നു.

നാടകം അന്ത്യത്തോട്‌ അടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു.

സൂത്രധാരന്‍ വിട ചൊല്ലാന്‍ തുടങ്ങി.

" സംഭവിച്ചതെല്ലാം നല്ലതിന്, ഇനി സംഭവിക്കാന്‍ പോകുന്നതും....”