സ്വത്ത്

വല്യപ്പൂപ്പന്‍ മരിയ്ക്കാന്‍ കിടക്കുന്നു. ഒരുപാട് നല്ല കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്ത് മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് വേണ്ടി ജീവിച്ച മനുഷ്യന്‍. മക്കളും പേരക്കുട്ടികളും, അവരുടെ മക്കളും വന്നും പോയീം കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ആര്‍ക്കും വല്യപ്പൂപ്പനെപ്പറ്റി ഒരു പരാതിയും ഇല്ല. ഒരുപാട് സ്വത്തുക്കള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. പുണ്യപ്രവൃത്തിയ്ക്ക് ഉപയോഗിക്കുകയും, മക്കള്‍ക്ക് ഇഷ്ടം‌പോലെ നല്‍കുകയും ചെയ്തു. ആശുപത്രിയില്‍പ്പോലും അധികനാള്‍ കിടന്നിട്ടില്ല.

ഇതൊന്നുമല്ല, പക്ഷെ വീട്ടുകാരെ ചിന്തിപ്പിക്കുന്നത്. വല്യപ്പൂപ്പന്റെ കൈയില്‍ ഒരു പെട്ടിയുണ്ട്. മൂത്തമകന്‍ പഠിച്ച്, ഉദ്യോഗം നോക്കാന്‍ വിദേശത്ത് പോയി വന്നപ്പോള്‍, അച്ഛന് ആദ്യമായി കൊണ്ടുക്കൊടുത്തത്. അത് ആരേയും തുറക്കാനോ, ഉള്ളിലെന്താണെന്ന് നോക്കാനോ ഒരിക്കലും അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല. ചെറിയ പെട്ടി ആയതുകൊണ്ട് കൂടെക്കൊണ്ടുനടക്കും.

മരിക്കാന്‍ നേരത്താണ് പേരക്കുട്ടികളുടെ മക്കളോട് വല്യപ്പൂപ്പന്‍ പറയുന്നത്, ആ പെട്ടിയില്‍ ഉള്ള കടലാസ്സില്‍ എഴുതിവെച്ചത് അവര്‍ക്കുള്ളതാണെന്ന്. അത് എല്ലാ കൊച്ചുങ്ങളും ഒരുപോലെ എടുക്കണമെന്നും, ആര്‍ക്കും ഒരിക്കലും കുറഞ്ഞുപോകില്ലെന്നും, അതിലും വലുതൊന്നും തരാന്‍ ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്നും, അത് ആവുന്നപോലെ പങ്കിട്ട് വേണം എല്ലാവരും കഴിയാന്‍ എന്നും, മരിയ്ക്കാറാവുമ്പോള്‍ തരുമെന്നും പറഞ്ഞു. എല്ലാവരും ആ കാര്യം തന്നെ ചിന്തിക്കുന്നു. കടം‌കഥ പോലെ ഒരു കാര്യം.

അങ്ങനെ, തനിക്ക് ദൈവത്തിന്റെ അടുത്തേക്ക് പോകാന്‍ സമയം വന്നെന്ന് വല്യപ്പൂപ്പനു തീര്‍ച്ചയായ ദിവസം, എല്ലാവരേയും വിളിച്ചു. കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഒരുവട്ടം കൂടെ എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞു. പേരക്കുട്ടിയുടെ മകന് പെട്ടി തുറക്കാന്‍ അനുവാദം കൊടുത്തു. അവന്‍ തുറന്നു. പെട്ടിയില്‍ വൃത്തിയായി മടക്കിവെച്ചിരുന്ന കടലാസ് തുറന്നു.

അതില്‍ ഒരു വാക്കേ എഴുതിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അവന്‍ അത്ഭുതത്തോടെ ഉറക്കെ വായിച്ചു.

“നന്മ!”

എല്ലാവരും നോക്കി നില്‍ക്കെ വല്യപ്പൂപ്പന്‍ എന്നെന്നേക്കുമായി കണ്ണുകള്‍ അടച്ചു. തനിക്കുണ്ടായിരുന്ന ഏറ്റവും വലിയ സ്വത്ത്, വീട്ടുകാരെ ഏല്‍പ്പിച്ചിട്ട് !



*************************************


(ഇതെന്റെ ഇരുനൂറ്റിയമ്പതാമത്തെ പോസ്റ്റ്. സൂര്യഗായത്രി വായിക്കുകയും, അഭിപ്രായം പങ്കിടുകയും ചെയ്ത എല്ലാ സഹൃദയര്‍ക്കും നന്ദി. എല്ലാവരുടേയും അനുഗ്രഹം ഇനിയുമുണ്ടാവുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.)


*******************************************