എനിക്കു നിന്നെ വേണ്ട

ഉദരത്തിൽ വളരുന്ന കുഞ്ഞിനെ നശിപ്പിക്കാനുള്ള അനുവാദത്തിനായി കോടതിയിൽ പോയ യുവതിയെ ചിലരെങ്കിലും നടുക്കത്തോടെയാവും കണ്ടത്. ‘ഇവൾക്കെന്തിന്റെ കേടാ?’ ‘എന്തൊരു അഹങ്കാരം!’ ‘എന്തൊരു വിഡ്ഡിത്തം’. എന്നൊക്കെ പലരും അഭിപ്രായം പറഞ്ഞിട്ടുമുണ്ടാവും. ഇരുപത്തിയഞ്ച് ആഴ്ച പ്രായമായ ജീവനെ നശിപ്പിക്കാൻ തുനിയുന്നത് വിഡ്ഡിത്തമല്ലേ. അമ്മയ്ക്ക് പ്രശ്നമില്ലാത്തിടത്തോളം ഒരു ഗർഭഛിദ്രം അനുവദിക്കില്ലെന്ന് കോടതി. കുഞ്ഞിനു ആരോഗ്യത്തിന് കേടെന്ന് മാതാപിതാക്കന്മാർ. അവസാനം കോടതി ജയിച്ചു. മുംബൈയിലാണ് സംഭവം. കുഞ്ഞിന്റെ ഹൃദയത്തിനു തകരാറാണെന്ന് കണ്ടെത്തിയതുകൊണ്ട്, അതിനെ നശിപ്പിക്കാൻ അനുവദിക്കണമെന്ന പരാതിയും കൊണ്ട് ചെന്നതാണ് നികേതാ മേത്ത.

കോടതിയുടെ ജയം ശരിയാണോ? അറിയില്ല. കാരണം ഒരു കുഞ്ഞുതന്നെയാണ് ഉദരത്തിൽ ഉള്ളത്. ഒരാളെ കൊല്ലുന്നതുപോലെ തന്നെയുള്ള കുറ്റം. ഞാനൊരാളെ കൊന്നോട്ടേയെന്ന് കോടതിയിൽ പോയി ചോദിച്ചപ്പോൾ കണ്ണും പൂട്ടി കോടതി പറഞ്ഞത് പറ്റില്ല എന്ന്. നീതി നടപ്പാക്കേണ്ടുന്ന കോടതിയ്ക്ക് അങ്ങനെയേ പറയാൻ കഴിയു. അല്ലെങ്കിൽ ഇത്തരം കേസുകൾ കൊണ്ട് കോടതിയുടെ ദിവസങ്ങൾക്ക് തിരക്കേറും എന്നു കോടതിയ്ക്ക് നന്നായറിയാം. പക്ഷെ ആ സ്ത്രീയുടെ കാര്യമോ? അവർക്ക് സമാധാനമായി ഇനി ഇരിക്കാൻ പറ്റുമോ? നല്ല മനസ്സോടെ ഇരുന്ന് നല്ലൊരു കുഞ്ഞിനു ജന്മം നൽകാൻ പറ്റുമോ? വൈകല്യമുള്ളതാവുമോ ജനിക്കുന്നതെന്നോർത്ത് എത്ര വിഷമിക്കേണ്ടിവരും? ആ കുഞ്ഞിനെ ഇപ്പഴേ വെറുത്തു തുടങ്ങുമോ? അതോ വിധിയെന്ന് കണ്ട് മാതൃത്വത്തിന്റെ അഭിമാനത്തിലേക്ക് സന്തോഷപൂർവ്വം നടന്നുപോകുമോ?

1971- ലെ എം.ടി. പി. ആക്റ്റ് പ്രകാരം, ഇരുപത് ആഴ്ച പ്രായമായതിനുശേഷമുള്ള ഗർഭഛിദ്രം അനുവദിക്കില്ലെന്നാണ്. അമ്മയുടെ ആരോഗ്യത്തിനു കുഴപ്പമില്ലാത്തിടത്തോളം. ഇതിൽ അമ്മയ്ക്ക് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലെന്നും ജനിക്കാൻ പോകുന്ന കുഞ്ഞിനാണ് കുഴപ്പമുണ്ടാവാൻ സാദ്ധ്യതയെന്നും കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു.

ആണോ പെണ്ണോ എന്ന് ഡോക്ടർ പരിശോധിച്ച് പറയുന്നതുപോലും തെറ്റാണെന്ന് നിയമം ഉണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു. എന്നാലും ആൾക്കാർ അറിയുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് ആദ്യത്തെ നിയമലംഘനം. പിന്നെ ഡോക്ടറെ സ്വാധീനിച്ച്, നശിപ്പിക്കൽ. അടുത്ത നിയമലംഘനം.

ഇതിന്റെ മറുവശം പക്ഷെ, ആരെങ്കിലും ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ? അസുഖമുള്ള ഒരു ജീവിതവും സംരക്ഷിച്ച്, തടങ്കലിലെന്നപോലെ കഴിയേണ്ടുന്ന അമ്മമാരെക്കുറിച്ച്? അത്രയ്ക്കില്ലെങ്കിലും അതിനോളം തന്നെ വേദന അനുഭവിക്കുന്ന അച്ഛന്മാരെക്കുറിച്ച്? അറിയണം. അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ചിലരെങ്കിലും പറയില്ല നശിപ്പിക്കരുതെന്ന്. കാക്കയ്ക്കും തൻ‌കുഞ്ഞ് പൊൻ‌കുഞ്ഞ് തന്നെ. പക്ഷെ, വൈകല്യവുമായി പിറക്കുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഓർത്ത് വേദനിക്കാത്ത ഒരു ദിവസവും ചില മാതാപിതാക്കന്മാരിൽ ഉണ്ടാവുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല. പല തരത്തിലും വൈകല്യങ്ങൾ ഉണ്ട്. മരുന്നു തുടർച്ചയായി കഴിക്കേണ്ടുന്ന അസുഖങ്ങൾ, ഒന്നും പരസഹായമില്ലാതെ ചെയ്യാൻ കഴിയാത്ത വൈകല്യങ്ങൾ. അസുഖങ്ങൾക്ക് മരുന്നുവാങ്ങിക്കഴിക്കാൻ പൈസയുള്ളവർ അതു വാങ്ങിക്കൊടുത്ത് കുഞ്ഞിനെപ്പോറ്റും. അല്ലെങ്കില്‍പ്പിന്നെ കുറേക്കഴിയുമ്പോൾ മരിച്ചോളുമല്ലോ.

വൈകല്യം ഉള്ളവരോ? അതിനെയൊക്കെ അതിജീവിച്ച് വിജയിച്ച് ജീവിതം നയിക്കുന്നവരെക്കുറിച്ച് നമ്മൾ എവിടെയൊക്കെയോ വായിച്ചിട്ടില്ലേ? അതൊക്കെ എത്രയോ കുറവ്. അങ്ങനെയൊന്നുമില്ലാതെ ജീവിക്കുന്നവരും ഉണ്ട്. അച്ഛനും അമ്മയും പിരിഞ്ഞിരിക്കാതെ കൂടെ നടത്തേണ്ടുന്നവർ. അങ്ങനെ ലാളിച്ചും, സ്നേഹിച്ചും ജീവിതാവസാനം വരെ പോറ്റുന്ന പൊന്നുമക്കളുടെ സ്ഥിതി, മാതാപിതാക്കന്മാരുടെ മരണശേഷം എന്താവും? ആരു നോക്കും? അപൂർവ്വം ചിലരിലേക്ക് കരുണയുടെ വെളിച്ചം വീശിയെന്നു വരും. ആൺ‌കുട്ടികളുടേയും പെൺ‌കുട്ടികളുടേയും സ്ഥിതിയും വ്യത്യസ്തം തന്നെ. വൈകല്യമുള്ള കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ഒന്നുമറിയാൻ ഇടവരുത്തുന്നില്ലെങ്കിലും അച്ഛനുമമ്മയും ഒരുപാട് അനുഭവിക്കേണ്ടിവരുന്നുണ്ട്. സമൂഹത്തിൽനിന്നുപോലും ഒറ്റപ്പെടുന്നുണ്ട്.

എന്നാലും ഒരു കുഞ്ഞിനെ കിട്ടിയിട്ട് നശിപ്പിക്കുവാൻ വേണ്ടി കോടതിയിൽ പോവുക എന്നു പറഞ്ഞാൽ മാതൃത്വത്തിനുവേണ്ടി കേഴുന്ന അനേകം പേരെ അമ്പരപ്പിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഒരു പ്രവർത്തി തന്നെ. എന്റെ, അസുഖമുള്ള കുഞ്ഞിനെ നിങ്ങളു നോക്കുമോന്ന് ചോദിച്ചാൽ അതും കുഴപ്പം തന്നെ. മറ്റുള്ളവരുടെ ഭാഗത്തുനിന്നും നമ്മൾ ചിന്തിക്കേണ്ടിവരുന്നുണ്ടല്ലോ.

എന്തായാലും രണ്ടുവശവും വളരെ നന്നായി അറിയുന്നതുകൊണ്ട് എനിക്ക് വ്യക്തമായ അഭിപ്രായം പറയാനാവുന്നില്ല. അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും മനസ്സ് ചാഞ്ചാടും. ഞാൻ ദൈവത്തിന്റെ പിന്നിലൊളിച്ചിരിക്കുന്നു. എല്ലാം തീരുമാനിക്കേണ്ടത് അവിടെയാണല്ലോ.

എന്നാലും മനസ്സിൽ ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്. ആ ജീവൻ സ്വപ്നം കാണാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുമോ?