പുഴപോലെ ജീവിതം

തപ്പിത്തടഞ്ഞ് വഴിയറിയാതെ
ഒരുനിമിഷമെങ്കിലും ചിലപ്പോൾ.
വഴി കണ്ടെത്തി കുതിച്ചുപാഞ്ഞ്
ക്ഷീണമോർക്കാൻ പോലും നേരമില്ലാതെ.
പാറക്കെട്ടുകളിൽ തലയിടിച്ച്
ബോധമില്ലാതെ അല്പനേരം.
തിരക്കിനിടയിലും പരുപരുത്ത കല്ലുകളെ
മിനുസമാക്കി പുഞ്ചിരി പുതപ്പിക്കുന്ന നേരങ്ങൾ.
ആരെങ്കിലും ഉപേക്ഷിക്കുന്ന ചപ്പുചവറുകൾ
വലിച്ചിഴച്ച്, അലിയിപ്പിച്ച്, ചിലനേരം.
തന്നെക്കുറിച്ചോർക്കാൻ കിട്ടാത്ത
സമയങ്ങളൊരുപാട്.
വെറും ഒഴുക്കുമാത്രം.
എന്നിട്ടും ചിലർ പറയും,
പുഴയ്ക്കെന്താ,
ഒരുവഴിയിലൂടെ,
ഒന്നുമറിയാതെ
ഒഴുകിയാല്‍പ്പോരേ,
കടലിൽച്ചെന്നുപതിച്ചാല്‍പ്പോരേ?
ജീവിതം പുഴപോലെയായിരിക്കും.
മരണക്കടലിൽ പതിക്കുന്ന സമയമറിയാതെ
ഒഴുകാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട പുഴ.
തടസ്സങ്ങളിൽ വഴിമുട്ടിയിട്ടും,
സ്വയം വഴിതെളിക്കേണ്ടിവന്നിട്ടും,
ദുഃഖങ്ങളിൽ വീണുരുണ്ടിട്ടും,
അവഗണനക്കയ്പ്പ് വിഴുങ്ങേണ്ടി വന്നിട്ടും,
കുത്തുവാക്കിന്റെ കല്ലുകൊണ്ട് നൊന്തിട്ടും,
പുഞ്ചിരിപ്പൂവുകളുടെ മഴ സ്വപ്നംകണ്ട്
ഒഴുകിയൊഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പുഴ.