അതുമതി

ആകാശമേ,
എനിക്കു നിന്നെപ്പോലെ എന്നും ഉയരത്തില്‍ ഇരിക്കേണ്ട.
മേഘങ്ങളെപ്പോലെ പറന്നുനടക്കേണ്ട,
തിരയെപ്പോലെ ആഞ്ഞടിക്കേണ്ട,
കടലിനെപ്പോലെ,
നിധികളൊളിപ്പിച്ച് അറിയാത്ത ഭാവം കാണിക്കേണ്ട,
ഭൂമിയെപ്പോലെയെന്നും സര്‍വ്വംസഹയായി ഇരിക്കേണ്ട,
മഴയെപ്പോലെ പെയ്തൊഴിയേണ്ട.
എനിക്ക്,
മനുഷ്യജന്മത്തിന്റെ എല്ലാ നിസ്സഹായതയിലും,
എല്ലാ നേട്ടത്തിലും,
വ്യസനിച്ചും, ആഹ്ലാദിച്ചും,
ചിന്തിച്ചും,
നടന്നുനടന്നുനടന്ന്
ഒടുവിലൊടുങ്ങിയാല്‍ മതി!