വിധി

തീവണ്ടി യാത്ര തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. മുന്നില്‍ ഒരാള്‍ വന്നിരുന്നത്‌ അയാള്‍ അറിഞ്ഞു. കണ്ണടച്ചിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട്‌ കുറച്ചുനേരമായി. യാത്രക്കാരുടെ സംവാദത്തില്‍ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞു നില്‍ക്കാന്‍ അയാള്‍ പണ്ടേ പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. ചൂടുപിടിച്ച ചര്‍ച്ചയും കഴിഞ്ഞ്‌ ഓരോരുത്തരും ഓരോയിടത്ത്‌ ഇറങ്ങിപ്പോകും. പിന്നെ വാക്കുകള്‍ മുഴങ്ങുന്ന തല മാത്രമേ കാണൂ. സ്റ്റേഷനോടടുത്തതും അയാള്‍ കണ്ണു തുറന്നു. വെറുതേ. ആരൊക്കെയാണ് പുതിയ യാത്രക്കാര്‍ എന്നറിയാമല്ലോ.

“എങ്ങോട്ട്‌ പോകുന്നൂ...., സുഹൃത്തേ...” മുന്നില്‍ ഉള്ള ആള്‍ താന്‍ കണ്ണു തുറക്കാന്‍ കാത്തു നിന്നതാണെന്ന് തോന്നി. എന്തായാലും പരിചയം ഭാവിക്കാന്‍ പോലും നേരമില്ലാത്ത ഈ കാലത്ത്‌ ഒരു അപരിചിതന്‍ സുഹൃത്തേ എന്ന് വിളിച്ചത്‌ അയാളെ രസിപ്പിച്ചു.

“ഞാന്‍ ..... ലേക്ക്‌ പോകുന്നു. നിങ്ങളോ?” അയാളും പറഞ്ഞു. താന്‍ പോകുന്നതിനടുത്തേക്ക്‌ തന്നെ. അയാള്‍ വിടാതെ മിണ്ടാന്‍ തുടങ്ങി. ഇനിയൊരു കള്ളയുറക്കത്തിനു സ്കോപ്പില്ല. ജോലി കുടുംബം, നാട്‌, കാലാവസ്ഥ .അയാള്‍ക്കറിയേണ്ടാത്തതായിട്ട്‌ ഒന്നുമില്ലാത്തപോലെ. ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞാല്‍പ്പിന്നെ ഇത്തരം വിവരങ്ങള്‍ക്ക്‌ എന്ത്‌ പ്രസക്തി? എന്നാലും അയാള്‍ ഒരോന്നിനും മറുപടി കൊടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു. അങ്ങോട്ടും ചോദിക്കാന്‍ താല്‍പര്യം ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ചോദിക്കേണ്ടി വന്നു.

“നിങ്ങള്‍ വിധിയില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടോ?”

അയാളുടെ ചോദ്യം തന്നെ ഒന്ന് അമ്പരപ്പിച്ചുവോ. എന്നാലും ഉത്തരം തന്റെ പക്കല്‍ റെഡി ആയിട്ടുണ്ടല്ലോ.

"ഇല്ല. വിധി എന്നൊന്ന് ഉണ്ടെന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല".

"വിധിയില്‍ വിശ്വസിക്കാന്‍ ഉള്ള അനുഭവവും സന്ദര്‍ഭവും ഉണ്ടായില്ല എന്നു പറയുന്നതല്ലേ നല്ലത്‌ ?”

ഒഴിഞ്ഞ കമ്പാര്‍ട്ട്‌മെന്റില്‍ അയാളുടെ ശബ്ദം കുറച്ച്‌ പൊങ്ങിയോ.

“അല്ല. എനിക്ക്‌ ഞാന്‍ ആണ് എന്തും വിധിക്കുന്നത്‌. തീരുമാനിക്കുന്നത്‌. ഓരോ കാര്യവും നിശ്ചയിക്കുന്നു. നടപ്പാക്കുന്നു. അതില്‍ വേറൊരു ഇടപെടലും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. നല്ലതായാലും ചീത്ത ആയാലും വരുന്ന കാര്യങ്ങളെ ആരും അയക്കുന്നതല്ല, തനിയെ, മാറ്റം വരാതെ ഓരോന്നും വന്നുചേരുന്നതാണെന്നാണ് എന്റെ വിശ്വാസം.

“അതു തന്നെയല്ലേ വിധി എന്ന് പറയുന്നത് ?”

“അല്ല. നമ്മള്‍ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നത്‌ നമുക്ക്‌ കിട്ടുന്നു. പഠനം, ജോലി ,കല്യാണം, കുട്ടികള്‍, വീട്‌ , ഇതൊക്കെയുള്ള ജീവിതം നമ്മള്‍ തന്നെ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നതല്ലേ. ഇതില്‍ വിധിയ്ക്കെന്ത്‌ സ്ഥാനം”. താന്‍ അല്‍പം ചൂടായോ? ഹേയ്‌.. അയാള്‍ ചോദിച്ചു പറയിപ്പിക്കുകയല്ലേ.

“നിങ്ങള്‍ പറഞ്ഞ ഓരോന്നും വിധി നിങ്ങള്‍ക്കായിട്ട്‌ നിശ്ചയിച്ചതാണെങ്കിലോ?

“അതിനൊരു സാദ്ധ്യതയുമില്ല. ഈ യാത്ര പോലും ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചതാണ്. കമ്പനിയില്‍നിന്ന് ഒഴിവ്‌ കിട്ടുക, വളരെക്കാലമായി കാണാതെ ഇരിക്കുന്ന സ്നേഹിതന്‍ കാണാന്‍ പെട്ടെന്ന് വിളിക്കുക, ഇങ്ങനെയൊക്കെ അപ്രതീക്ഷിതമായി വന്നിരുന്നെങ്കില്‍ വിധി എന്നു പറയാമായിരുന്നു. ഇത്‌ ഞാന്‍ സ്വയം ലീവ്‌ എടുത്ത്‌, സ്നേഹിതനെ ഒന്നറിയിക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ പുറപ്പെട്ടതാണ്. ഒക്കെ സ്വയം തീരുമാനം. ഇതില്‍ വിധി എവിടെ?”

അയാള്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. വാദം താന്‍ തന്നെ ജയിച്ചെടുത്തു. ഇതിനെ വേണമെങ്കില്‍ അയാള്‍ വിധി എന്നു വിളിച്ചോട്ടെ. വെറുതെ അപരിചിതന്‍മാരോട്‌ തര്‍ക്കിച്ച്‌ തോല്‍ക്കുന്നതായിരിക്കും വിധി എന്നയാള്‍ ചിന്തിച്ചോട്ടെ. എന്തായാലും സമയം പോയിക്കിട്ടി. അധികം വാദങ്ങള്‍ ഇല്ലാതിരുന്നതുകൊണ്ട്‌ അലോസരം ഉണ്ടായും ഇല്ല. ട്രെയിന്‍ സ്പീഡ്‌ കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അയാള്‍ വീണ്ടും കണ്ണടച്ചു.

അടുത്ത സ്റ്റേഷന്‍ എത്താറായതും അയാള്‍ എണീറ്റ്‌ വാതിക്കല്‍ പോയി നിന്നു. ഭക്ഷണം വാങ്ങിക്കാന്‍ പറ്റിയ സ്റ്റേഷന്‍ ആണ്. വേഗം ഇറങ്ങിയാല്‍ തിരക്കില്ലാതെ വാങ്ങിച്ച്‌ വരാം. കുറച്ച്‌ സമയം വണ്ടി നിര്‍ത്തിയിടുന്ന സ്റ്റേഷന്‍ ആണെന്ന് സ്നേഹിതന്‍ പണ്ട്‌ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌. വണ്ടിയുടെ വേഗം വളരെക്കുറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. നിര്‍ത്താറായി. വണ്ടി ഒന്നിളകിയതും താന്‍ തെറിച്ചുപോകുന്നതും അയാള്‍ അറിഞ്ഞു.

കണ്ണ് തുറക്കുന്നത്‌ മരുന്നിന്റെ മണത്തിലേക്കായിരുന്നു.
“കണ്ണു തുറക്കുന്നു. വേഗം ഡോക്ടറെ വിളിക്കൂ". ഭാര്യയുടെ സ്വരമാണ്.

അയാള്‍ എന്തൊക്കെയാണ് നടന്നതെന്ന് ഓര്‍മ്മിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. തലയ്ക്കൊരു ഭാരം. ഓര്‍മ്മിക്കാന്‍ തോന്നുന്നില്ല. അയാള്‍ കണ്ണടച്ച്‌ എന്തെങ്കിലും ശബ്ദത്തിനു കാതോര്‍ത്തു.

" ഇനി കുഴപ്പമില്ല. മരുന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു തന്നിട്ടുണ്ടല്ലോ. തെറ്റാതെ കൊടുക്കൂ."

“കൊടുക്കാം. വേറെ എന്തെങ്കിലും വേണമെങ്കില്‍..”

അളിയന്റെ സ്വരമാണല്ലോ. അവന്‍ എപ്പോഴെത്തി.കണ്ണു തുറന്നപ്പോള്‍ ഡോക്ടറും അളിയനും പുറത്തേക്ക്‌ പോയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ഭാര്യ അടുത്തിരുന്ന് പറഞ്ഞു "എന്തെങ്കിലും കുടിക്കണമെന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ആവാം. ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു”.

ഒന്നും വേണ്ട എന്നര്‍ഥത്തില്‍ കണ്ണടച്ചു കാട്ടി. ആലോചിച്ചപ്പോള്‍ ഏകദേശം എല്ലാം ഓര്‍മ്മയില്‍ വന്നു തുടങ്ങി. യാത്ര, അപരിചിതന്‍. വാദം, വീഴ്ച. വിധി! ഞെട്ടലോടെ അയാള്‍ ഓര്‍ത്തു. ഇതു വിധി തന്നെ. പുറപ്പെട്ടത്‌ ഒരിടത്തേക്കും എത്തിയത്‌ ഇവിടേയും. വിധി കരുണ കാണിച്ചില്ലെങ്കില്‍ ഇതൊക്കെ ഓര്‍ക്കാന്‍ പോലും താനുണ്ടാവില്ലായിരുന്നെന്ന് ഒരു ഞെട്ടലോടെ അയാള്‍ ഓര്‍ത്തു. താനും വിധിയ്ക്ക്‌ അടിമ ആവുകയാണോ? ആയി എന്നു പറയുന്നതല്ലേ ശരി?

ഭാര്യയെ നോക്കിയപ്പോള്‍ അവള്‍ പറഞ്ഞു " ഇത്രയല്ലേ പറ്റിയുള്ളൂ എന്ന് വിചാരിക്കൂ. നിങ്ങള്‍ പോകാനിരുന്ന ഇടം വെള്ളപ്പൊക്കത്തില്‍ നശിച്ചു കഴിഞ്ഞു. നിങ്ങളുടെ സ്നേഹിതന്റേയും കുടുംബത്തിന്റേയും സ്ഥിതി എന്താണെന്ന് പോലും അറിയില്ല. ഇതാ പേപ്പറില്‍ ഉണ്ട്‌”. അവള്‍ പേപ്പര്‍ ഉയര്‍ത്തിക്കാട്ടി.

അയാള്‍ക്ക്‌ നോക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല.

“നിങ്ങളുടെ ലഗ്ഗേജ്‌ തിരിച്ചു കിട്ടാന്‍ ഏര്‍പ്പാട്‌ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്‌. ഈ ട്രെയിന്‍ എവിടേയാണ് നിര്‍ത്തിയിരിക്കുന്നത്‌ എന്നറിയില്ല. ഓഫീസില്‍ നിന്ന് അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട്‌. എന്നാലും സാരമില്ല. നിങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഇത്രയല്ലേ പറ്റിയുള്ളൂ. അവിടെ എത്തിയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്തായേനേ? വിധിയെപ്പഴിക്കാന്‍ പോലും ബാക്കിയുണ്ടാവില്ലായിരുന്നു”.

വിധി! ഇവളും അതേപ്പറ്റിയാണ് പറയുന്നത്‌.

“അതേ ചേച്ചി വിധി തന്നെയാണിത്‌ ”. ഒരു നിമിഷം! വണ്ടിയില്‍ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന അപരിചതന്‍ അല്ലേ അതെന്ന് തോന്നി. അല്ല അളിയന്‍.

“ഇപ്പോ, ഇങ്ങനെയൊരു യാത്രയുടെ ആവശ്യം എന്തായിരുന്നു. ഓരോ തോന്നലുകള്‍”.

അവരുടെ വാദങ്ങള്‍ക്ക്‌ കാതോര്‍ത്ത്‌ കിടക്കവേ വിധി എന്നൊന്നിന് ജീവിതത്തില്‍ സ്ഥാനം കൊടുത്തുവെന്ന് അയാള്‍ക്ക് മനസ്സിലായി. അപരിചിതന്‍ ജയിച്ചതായി അയാള്‍ക്ക്‌ തോന്നി. അത്‌ വിധി ആയിരുന്നിരിക്കണം.