പാട്ട്

"ചേട്ടാ...."

"എന്താ‍ സൂ...."

"സ്റ്റാർസിംഗറിൽ, സോണിയ പാട്ടുപാടിയിട്ട്, ലളിതച്ചേച്ചി കരഞ്ഞപ്പോ, ദീദി എന്തു പറഞ്ഞു?"

"എന്തു പറഞ്ഞു?"

"ദീദി പറഞ്ഞില്ലേ? എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ, അതു മനസ്സിനെ ടച്ച് ചെയ്യുന്ന വിധത്തിലാവണംന്ന്."

"അതേ...പാട്ട് പാടുമ്പോൾ, മനസ്സിനെ ടച്ച് ചെയ്യണം എന്നോ മറ്റോ അല്ലേ പറഞ്ഞത്?"

"അതുകേട്ടപ്പോൾ എനിക്കൊരു സംശയം."

"എന്ത്?"

"ഞാൻ പാടിയാലും മനസ്സിനെ ടച്ച് ചെയ്യുന്ന വിധത്തിലാവുമോന്ന്."

"നീ പാട്ടുപാടുമോ? അതെപ്പോ സംഭവിച്ചു?"

"ഞാൻ പാടും. പക്ഷേ ആരും ഒരവസരം തന്നില്ല."

"അവരുടെ ഭാഗ്യം."

"എന്ത്?"

"അല്ലാ...ആർക്കും ഭാഗ്യമില്ല, അതുകേൾക്കാൻ എന്നു പറഞ്ഞതാ."

"അതെയതെ. ഞാനൊന്ന് പാടട്ടേ? ടച്ച് ചെയ്യുന്നുണ്ടോന്ന് നോക്കുമോ?"

"ഇപ്പോത്തന്നെ വേണോ?"

"വേണം."

"ഇന്നു കണ്ണാടിയിൽ നോക്കിയാണോ ദൈവമേ ഞാനെണീറ്റത്!"

"എന്ത്?"

"ഒന്നുമില്ല. കണ്ണട അഴിച്ചുവയ്ക്കട്ടെ. പാട്ടുകേൾക്കാൻ അതുവേണ്ടല്ലോന്ന് പറഞ്ഞതാ."

"ങാ... അതാ നല്ലത്.”

“തുടങ്ങട്ടേ?”

“ദൈവമേ...കാത്തോളണേ....”

“മഞ്ഞിൽ വിരിഞ്ഞ പൂവേ...
പറയൂ നീ ഇളം പൂവേ...
മിഴിയോരം....
നനഞ്ഞൊഴുകും....”

“സൂ....”

“ചേട്ടാ...”

“സൂ... (ഗദ്ഗദ്ഗദ്)“

“എന്തുപറ്റീ? ഞാൻ തുടങ്ങിയല്ലേ ഉള്ളൂ. അപ്പോഴേക്കും മനസ്സിനെ ടച്ച് ചെയ്തോ?”

“സൂ...(ഗദ്ഗദ്ഗദ്..)“

“എന്താ? അപ്പോ എന്റെ പാട്ട് കൊള്ളാം അല്ലേ?”

“അതല്ല. എന്റെ പ്രായത്തിൽ എത്രയോ പേരുണ്ടായിരുന്നു. എന്നിട്ടും നിന്റെ അച്ഛൻ നിന്നെ എനിക്കുതന്നെ കെട്ടിച്ചുതന്നല്ലോ...നിന്റെ പാട്ട് സഹിക്കേണ്ടിവന്നപ്പോൾ ദൈവത്തിന്റെ ആ ക്രൂരത മനസ്സിനെ ടച്ച് ചെയ്തു പോയീ....”

“കലാപക്കാതലാ.......”