മരം

അങ്ങനെയാണ്...
ഓരോ കാലങ്ങളിലും
വെയിലുകൊണ്ട്,
മഴ നനഞ്ഞ്,
കാറ്റിന്റെ ശക്തിയറിഞ്ഞ്,
മഞ്ഞു പുണർന്ന്,
നിലാവിന്റെ ചിരിയിൽ മുങ്ങി,
ഇലകളേയും, പൂക്കളേയും,
പുഴുക്കളേയും, പക്ഷികളേയും
ചേർത്തുപിടിച്ച് മരം നിൽക്കും.
വെയിലു കൊള്ളുന്നില്ലെന്ന്,
മഴ നനയുന്നില്ലെന്ന്,
നിലാവിന്റെ ചിരി കാണുന്നില്ലെന്ന്,
കാറ്റിനെ അറിയാൻ കഴിയുന്നില്ലെന്ന്,
ഇലകൾ, പൂക്കൾ, പക്ഷികൾ, പുഴുക്കൾ
ഓരോ കാലങ്ങളിലും ഓരോ പരാതി പറയും.
ആകാശത്തേക്കുള്ള വാതിൽ തുറന്നുവെച്ച്,
ഭൂമിക്കടിയിലേക്ക് മരം പോകും.
സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയിട്ടും,
ഒറ്റയ്ക്കായിപ്പോയതിനെക്കുറിച്ചും,
വെയിലിന്റെ ചൂടിനെ,
മഴയുടെ തണുപ്പിനെ,
മഞ്ഞിന്റെ കുളിരിനെ,
കാറ്റിന്റെ ശക്തിയെ,
അറിയേണ്ടിവന്നതിൽ വിഷമിച്ചും,
ഇലകളും, പൂക്കളും, പുഴുക്കളും, പക്ഷികളും,
കുറ്റം പറഞ്ഞു വിഷമിക്കും.
എല്ലാം കേട്ട് ഭൂമിക്കടിയിൽ നിന്ന്
നിസ്സഹായയായൊരു മരം
തേങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കും.
അറിയാറില്ലേ?