നറുപുഞ്ചിരി

"വേണോ?" അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

അമ്പരന്ന കണ്ണുകളോടെ അയാളെ നോക്കി, ചുരിദാറിന്റെ ഷാളില്‍ ഒന്ന് മുറുക്കെപ്പിടിച്ചു.

"എല്ലാം മറക്കാന്‍ ആണിത്‌. കുടിച്ച്‌ കുടിച്ച്‌ മറന്ന് മറന്ന് താന്‍‍ ആരാണെന്ന് ഓര്‍മ്മിക്കുന്നതിനു മുമ്പേ രക്ഷപ്പെടാം."

അയാള്‍ കൈയിലിരുന്ന ഗ്ലാസ്‌ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ച്‌ നോക്കി.

അവള്‍ക്ക്‌ ഒട്ടും താല്‍പര്യം തോന്നിയില്ല. ഉറക്കവും വരുന്നുണ്ട്‌. പരിഭ്രമം ഒട്ടും മാറുന്നില്ല.

"നീയെപ്പഴാ ഇത്‌ തുടങ്ങിയത്‌?"

അവള്‍ ഞെട്ടി.

"എന്ത്‌?"

"അതു തന്നെ. ജീവിതങ്ങള്‍ക്ക്‌ കൂട്ടിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട്‌ എത്ര നാളായി എന്ന്?”

അവളുടെ കണ്ണ്‌‍ പണ്ടത്തേതിന്റെ തുടര്‍ച്ചയെന്നോണം നിറഞ്ഞുവന്നു.

"ഞാനെവിടേം പോയിട്ടില്ല."

"പിന്നെ ഇതോ?"

"ജീവിക്കാന്‍ വേണ്ടി...വേറെ ഒരു നിവൃത്തിയുമില്ലാതെ...”

"ജീവിയ്ക്കാന്‍. ഹ ഹ...” അവളുടെ പരിഭ്രമത്തിനു മീതെ അയാളുടെ ചിരി ഉയര്‍ന്നു.

"ജീവിതം. ഏറ്റവും സുന്ദരമായ പദം. രണ്ട്‌ നോവുകള്‍ക്കിടയിലെ മറ്റൊരു വലിയ നോവ്‌ മാത്രമാണ്‌‍ അത്‌. ജനിക്കുമ്പോള്‍ അമ്മയ്ക്ക്‌ ഉണ്ടാവുന്ന നോവും, മരിക്കുമ്പോള്‍ ലോകത്തിനു കൊടുക്കുന്ന നോവും. ഇതിന്റെ ഇടയില്‍ ജീവിയ്ക്കാന്‍ പാടുപെടുന്ന നമ്മുടെ നോവും".

അവള്‍ക്ക്‌ ശരിക്കും വിരസത തോന്നി. വീട്ടിലാണെങ്കില്‍, ചെറുതുങ്ങളെ ഉറക്കി, കിടന്നുറങ്ങുന്ന സമയമായി. അവര്‍ കരയുന്നുണ്ടാവുമോ എന്തോ.

“എന്താ നിന്റെ പ്രശ്നം?”

“അമ്മയ്ക്ക്‌ സുഖമില്ല ഒട്ടും. എന്തോ ഓപ്പറേഷന്‍ വേണം. എട്ട്‌ ദിവസമായി വല്യ ആസ്പത്രിയില്‍. അവിടെത്തന്നെ പോകാന്‍ പറഞ്ഞത് അറ്റന്‍ഡറാ. സാറിന്റെ അടുത്ത്‌ വന്നാല്‍ സഹായിക്കുമെന്ന് അയാള്‍ പറഞ്ഞു. ഞങ്ങളുടെ കോളനിയില്‍ ആണയാള്‍.”

"ശപ്പന്‍" അയാള്‍ മനസ്സിലോര്‍ത്തു. പിന്നാലെ നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട്‌ കുറേക്കാലമായി.

"കൊല്ലണം അവനെയൊക്കെ."

അയാള്‍ ആഷ്ട്രേ എടുത്ത്‌ ശക്തിയോടെ നിലത്തേക്കെറിഞ്ഞു. അതിലും വലിയ ശബ്ദത്തിലാണ് അവളുടെ മനസ്സ്‌ ഞെട്ടിയതെന്ന് അവളറിഞ്ഞു.

"കൊല്ലണം. കളകള്‍ പറിച്ചുകളഞ്ഞാലേ വിളവ്‌ നന്നാവൂ. പിഴുതെറിയണം. ഉണ്ടായിരുന്നെന്നെ സൂചന പോലും നിലനില്‍ക്കരുത്."

അവള്‍ക്ക്‌ അയാളോട്‌ ആദ്യമായി ഒരു യോജിപ്പ്‌ തോന്നി. പണമുണ്ടാക്കാന്‍ കൂടെച്ചെന്നാല്‍ മതി എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അമ്മൂമ്മ മാത്രമാണ്‌‍ ഇങ്ങനെ പ്രതികരിച്ചത്‌. കണക്കിന് കിട്ടുകയും ചെയ്തു. അച്ഛന്‍, പതിവുപോലെ മദ്യലഹരിയില്‍ വീണുകിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

തൂണുവീണാല്‍ പന്തലെങ്ങനെ നില്‍ക്കും എന്നാണു അമ്മൂമ്മ എന്നും ചോദിക്കാറ്. ഓര്‍മ്മവഴിയിലൂടെ വീണ്ടും അവള്‍ വീട്ടിലെത്തി. സങ്കടവും വന്നു. ഒന്ന് വേഗം നേരം വെളുത്താല്‍ മതിയായിരുന്നു.

"നിനക്ക്‌ ബോറടിക്കുന്നുണ്ട്‌ അല്ലേ?"

അവള്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

"നിനക്ക്‌ എന്തെങ്കിലും കഴിക്കണോ? "

"വേണ്ട." പെട്ടെന്നായിരുന്നു ഉത്തരം.

“എന്നാല്‍ അങ്ങോട്ട്‌ പോയ്ക്കോ.”

മുറിയുടെ വാതില്‍ തുറന്ന് എതിരെയുള്ള മുറിയ്ക്ക്‌ നേരെ വിരല്‍ ചൂണ്ടി അയാള്‍.

"പോയിക്കിടന്നുറങ്ങ്‌."

അവള്‍ക്ക് മനസ്സിലാവാന്‍ കുറച്ച് നേരം വേണ്ടി വന്നു. കളിപ്പിക്കുകയായിരിക്കും. കെട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്ന മൃഗമല്ലേ. നായാട്ടുകാരന്റെ മനസ്സിന്റെ ഇച്ഛയ്ക്കൊത്ത് ഹൃദയം മിടിയ്ക്കുന്ന മൃഗം.

അയാള്‍ ഉറക്കെപ്പറഞ്ഞു.

“ജീവിതം. അത് വലിച്ചുകൊണ്ടുപോകാന്‍ ഒരാളെത്തുന്നതുവരെ നമുക്ക് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണ്. മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് കളിക്കാനുള്ളതല്ല. പോ...”


ആശ്വാസം എന്നൊരു വാക്കിന്റെ അര്‍ത്ഥത്തിനു കണ്ടെത്താനാവാത്ത ആഴമുണ്ടെന്ന് അവള്‍ ആദ്യമായിട്ട്‌ മനസ്സിലാക്കി. അയാളെ കടന്ന്, അമ്പരപ്പോടെ, എന്നാല്‍ വേഗം നടന്ന് പോയി അവള്‍. മുറിയുടെ വാതില്‍ തുറക്കുന്നതിനുമുമ്പ്‌ തന്നെ പിന്നിലെ മുറിയുടെ വാതില്‍ അടയുന്നത്‌ അവള്‍ അറിഞ്ഞു. പിന്നെ അവള്‍, മറ്റേ മുറി തുറക്കാന്‍ നിന്നില്ല. വീട്ടിലേക്കാണവള്‍ ഓടിയത്. ഇരുട്ടവള്‍ക്കൊരു പ്രശ്നമായില്ല. ഉള്ളിലിത്തിരി വെളിച്ചം കിട്ടിയിരുന്നു.

വീട്ടിലെത്തി, ആശ്വാസത്തോടെ വാതില്‍ തള്ളിത്തുറക്കുമ്പോള്‍ കണ്ടു. അച്ഛന്‍. ഉമ്മറക്കോലായില്‍. ജീവനുണ്ടെന്ന് ഹൃദയം മാത്രം അറിയുന്ന അവസ്ഥയില്‍ ബോധം കെട്ട് കിടക്കുന്നു. അകത്ത് ചെന്ന് കൂടപ്പിറപ്പുകള്‍ കിടക്കുന്ന പായയിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞു. ഒന്നും ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ നേരമില്ലാതെ ഉറക്കത്തിലാണ്ടു.

പിറ്റേന്ന്, വീട്ടില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന പൊന്നും പൊടിയും വിറ്റ്, ആസ്പത്രിയിലെ പണം കൊടുത്ത്, അമ്മയേയും, അമ്മൂമ്മയെയും വീട്ടില്‍ കൊണ്ടുവിട്ട്, ജോലിയ്ക്കിറങ്ങിയപ്പോള്‍, വീട്ടിലെ ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള പെണ്ണായി മാറിയിരുന്നു അവള്‍. പഴയപോലെ.
ആദ്യം ചെന്ന വീട്ടില്‍ അടിച്ചുവാരാന്‍ വേണ്ടി പേപ്പറുകള്‍ എടുത്തപ്പോള്‍ അവള്‍ കണ്ടു. ധനാഢ്യന്റെ വീട്ടില്‍ കലഹമുണ്ടാക്കി കവര്‍ച്ച നടത്താന്‍ ശ്രമിച്ചതിനു പോലീസ് അറസ്റ്റ് ചെയ്ത അറ്റന്‍ഡറുടെ ഫോട്ടോ.
ആദ്യം ഹൃദയം ഒന്ന് വല്ലാതെ മിടിച്ചു. പിന്നെ, അവള്‍ക്ക് ചിരി വന്നു. കൂലി ചോദിച്ച് പോയതായിരിക്കും പാവം. നല്ല കൂലി കിട്ടി.
അവളുടെ മനസ്സ് പുഞ്ചിരിച്ചു. എവിടെയൊക്കെയോ നന്മ ഇനിയും ബാക്കിയുണ്ടെന്ന അറിവിന്റെ വെളിച്ചം തൂകുന്ന നറുപുഞ്ചിരി.