ആകാശം തന്നത്

ദുഃഖിച്ചിരുന്നപ്പോൾ,
ആകാശം മഴ തന്നു.
ആലിപ്പഴം പൊഴിഞ്ഞതൊക്കെ വാരിക്കൂട്ടി,
അതിന്റെ തണുപ്പിൽ ദുഃഖം മറന്നു.

വീണ്ടും വിഷമിച്ചപ്പോൾ,
ആകാശം മഴവില്ലു തന്നു.
അതിന്റെ നിറങ്ങളൊക്കെ മനസ്സിലിട്ട്
അതിലലിഞ്ഞുചേർന്നു.

വീണ്ടും നൊമ്പരമായപ്പോൾ,
ആകാശം ഇടിമിന്നൽ തന്നു.
അതിന്റെ ശബ്ദത്തിലും വെളിച്ചത്തിലും,
മനസ്സ് ഓടിനടന്നു.

വീണ്ടും നൊന്തപ്പോൾ,
ആകാശം സൂര്യനെ തന്നു.
സൂര്യന്റെ ചൂടിൽ വെന്ത്,
വേവുന്ന മനസ്സ് മറന്നു.

വീണ്ടും നോവായപ്പോൾ,
ആകാശം അമ്പിളിമാമനെ തന്നു.
അതിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ അലിഞ്ഞ്,
മനസ്സ്, നിലാവ് പോലെ മനോഹരമായി.

പിന്നെയും, മനസ്സ് പിടിതരാതെ ശാഠ്യം കാട്ടിയപ്പോൾ,
ആകാശമെന്നെ നക്ഷത്രമാക്കി കൂടെ കൂട്ടി.
അവിടെയിരുന്ന് ഞാനെന്നും ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.